Disa njerëz jetojnë në pasiguri të përjetshme. Ata kurrë nuk mund të jenë të sigurt, pa marrë parasysh se çfarë bëjnë ose nuk bëjnë, se do të shkojnë në parajsë kur të vdesin. Mjafton për t’i shkatërruar nervat kujtdoje dhe një herë lexova për një burrë që i ndodhi pikërisht kjo.
Ai e kishte pranuar Jezusin si Shpëtimtarin e tij dhe u përpoq të bënte çmos për të jetuar sipas mësimeve të Jezusit, por zbuloi se nuk mund të jetonte sipas standardeve të njerëzve të tjerë, që ata thoshin se ishte e nevojshme për të merituar shpëtimin. Sipas tyre, sa herë që ai bënte një gabim ose kishte një mendim jo të shenjtë, humbiste shpëtimin e tij dhe ishte pikërisht aty ku kishte filluar, një mëkatar i humbur.
Më në fund, ai pësoi një krizë nervore dhe u shtrua në spital. Ndërsa po shërohej në spital, ai kaloi pjesën më të madhe të kohës së tij duke lexuar Biblën. Një ditë ai lexoi Efesianëve 2:8–9: “Jeni të shpëtuar me anë të hirit, nëpërmjet besimit. Dhe kjo nuk vjen nga ju, po është dhurata e Perëndisë, jo nga veprat, që të mos mburret askush.” Dhe ai më në fund e kuptoi. Shpëtimi nuk varej nga asgjë që ai kishte bërë ose mund të bënte përtej besimit se Jezusi kishte vdekur për mëkatarët si ai vetë. Ai u emocionua aq shumë për këtë të vërtetë të thjeshtë sa u ndje menjëherë më mirë dhe filloi të ndante zbulimin e tij me të gjithë rreth tij: “A e dini se gjithçka që duhet të bëni për t’u shpëtuar është të besoni, vetëm kaq? Vetëm besoni! Hiri i Zotit plus besimi yt plus asgjë!”
Dhe ai kishte kaq të drejtë. Ne shpëtohemi me anë të hirit përmes besimit, jo me anë të veprave të mira, ose duke qenë të përsosur, ose duke bërë pendesë, ose duke mbajtur një listë të pafundme të dosjeve dhe mosveprimeve. Jezusi tashmë i ka bërë të gjitha! Dhe ashtu si je i shpëtuar me anë të hirit, ashtu je i ruajtur me anë të hirit. Nuk ke nevojë të shqetësohesh për humbjen e shpëtimit, sepse nuk mundesh! Kush shpëtohet një herë, shpëtohet gjithmonë!