Si fëmijë, kam dëgjuar shpesh thënien: “Lutja nuk është më e pakta që mund të bësh, por më e shumta”. Mendova se çdo situatë mund të zgjidhej me lutje të zellshme. Kur babai im më tha në moshën nëntë-vjeçare se miku ynë i familjes Xhimi ishte diagnostikuar me kancer, vendosa që do të lutesha vërtet shumë që ai të bëhej më mirë. Xhimi kishte një grua dhe tre fëmijë në shkollën fillore, me siguri Zoti nuk do të ishte aq mizor sa ta largonte nga kaq shumë njerëz që vareshin prej tij. Çdo ditë, veçova 10 minuta për t’u lutur për Xhimin. Në fillim, kishte shenja inkurajuese se lutjet e mia po dëgjoheshin. Tumori po bëhej më i vogël dhe ai ndihej më i fortë. Lutjet e mia po funksiononin!
Gjashtë muaj më vonë, megjithatë, gjërat morën një kthesë për më të keqen. Kanceri i Xhimit ishte përhapur në organe të tjera dhe prognoza e mjekut ishte e zymtë. Fillova të pyes veten nëse nuk kisha lutur mjaftueshëm. A nuk pohoja mjaftueshëm vargje biblike? Tashmë luteshin lutje më të dëshpëruara. Një ditë, babai im më tha se duhet të më thoshte diçka për Xhimin. Shikimi i dhembur në sytë e tij më tha të prisja më të keqen. “Xhimi vdiq disa ditë më parë”, tha ai në heshtje. Shpërtheva në lot. “Por babi, unë u luta! U luta sa më shumë që munda! ” Babi më pa me simpati. “Nuk është faji i askujt. Por Zoti ka një plan. Vetëm ai e di pse.”
Megjithatë, nuk arrija ta kuptoja këtë shpjegim. Nëse Zoti është dashuri, pse do ta merrte një burrë dhe baba nga ata që kishin nevojë për të? Pse nuk iu përgjigj Zoti lutjeve tona të sinqerta? Çfarë dobie kishte lutja nëse nuk i rregullonte gjërat? Babai më pa pyetjet në sytë e mi. “Lutja nuk është një ilaç magjik që do të rregullojë të gjitha problemet e tua. Ju i folët Zotit për Xhimin, por Zoti e njeh atë më mirë se ne. Duhet të keni besim tek Ai”.
Ndërsa u rrita, kuptova se nuk mund ta përdorja lutjen dhe besimin si një rregullim të menjëhershëm për ta bërë jetën t’i përshtatej perceptimin tim për më të mirën. Zoti e sheh të kaluarën, të tashmen dhe të ardhmen, kështu që me perspektivën time të kufizuar njerëzore, unë jo gjithmonë do ta kuptoj mënyrën se si Ai punon në jetët e njerëzve. Një ditë në parajsë, më në fund do të shoh masterplanin prapa të gjitha tragjedive dhe zhgënjimeve në dukje të pakuptimta të jetës. Deri atëherë, duhet të lë mënjanë dëshirën time për siguri dhe zgjidhje të lehta dhe t’i besoj të vetmit, i cili i di të gjitha përgjigjet.