Vitin e kaluar, Dita e Babait përkoi me ditëlindjen e babait tim. Ai vdiq në vitin 2002 kur ishte 57 vjeç, pasi kaloi gati 28 vjet në një karrige me rrota për shkak të një aksidenti, ku një makinë ra mbi të, teksa ai po e riparonte. Pak para këtij aksidenti, ai e kishte pranuar Jezusin në zemrën e tij, gjë që i ndryshoi plotësisht jetën: ai ndaloi marrjen e heroinës dhe drogave të tjera, si dhe aktivitetet e tij kriminale për të mbështetur zakonet e tij. E gjithë kjo e shpëtoi edhe martesën e tij, e cila kishte qenë gati në të shkatërruar. Ai vendosi ta kushtojë pjesën tjetër të jetës së tij duke bërë më të mirë për të ndihmuar të tjerët, të cilët ishin gjithashtu në vështirësi dhe pavarësisht aksidentit të tij, ishte besnik ndaj angazhimit që nisi, deri në vdekjen e tij. Unë jam mirënjohës që e kam pasur atë si baba dhe për shembullin që ai ishte për mua dhe të gjithë ata që e njihnin atë.

Disa vite më parë, lexova një sondazh ku ata zbuluan se një nga emëruesit e përbashkët në edukimin e njerëzve të suksesshëm ishte se ata kishin prindër që u lexonin dhe u ushqenin atyre një dashuri për leximin. Një nga kujtimet e mia më të hershme është koha e leximit me babanë tim, e cila ndodhte pothuajse çdo mbrëmje para gjumit. Babai im nuk i kursente lotët dhe ai shpesh qante kur lexonte diçka që e prekte. Përveç tregimeve për fëmijë dhe klasikëve të thjeshtë, ai i lexoi disa herë të katër Ungjijtë. Kjo ndikoi shumë në jetën time, pasi unë ende mund të kujtoj pjesë të gjata të Ungjijve përmendësh dhe më e rëndësishmja, jam i sigurt se ato janë bërë pjesë e shpirtit tim.

Mbaj mend që unë dhe babai im bënin shpesh autostop, pasi ai nuk ngiste makinën dhe transporti publik në atë kohë ishte i rrallë për t’iu përshtatur nevojave të personave me aftësi të kufizuara. Njerëz të panjohur na ndihmonin për të palosur karrigen e tij me rrota dhe për ta vendosur atë në bagazhin e makinës së tyre, pastaj unë hipja në sediljen e pasme dhe dëgjoja bisedën e të rriturve. Babait tim i pëlqente të ndante historinë e tij të jetës dhe se si Zoti e kishte shpëtuar dhe ndryshuar jetën e tij. Ai shpesh nuk kishte treguar mjaftueshëm në momentin kur arrinim në destinacionin tonë, kështu që shoferët zakonisht hapnin krahun në anën e rrugës në mënyrë që të mund të vazhdonin të flisnin. Shumë shpesh, ata përfundonin duke u lutur me babanë tim për të pranuar Jezusin. Nuk u lodha asnjëherë duke e dëgjuar babanë tim të flasë për jetën e tij, dashurinë dhe fuqinë e Zotit për të transformuar secilin prej nesh, pa marrë parasysh sa të trishtuar apo të humbur jemi. Edhe pse më mungon babai im, e vlerësoj atë si një nga arsyet kryesore që vendosa t’i kushtoj jetën time për të ndihmuar të tjerët të gjejnë Jezusin.