Zoti na krijoi me nevojën për të dashur dhe për t’u dashur, dhe vetëm Ai mund të kënaqë dëshirën më të thellë të çdo shpirti njerëzor për dashuri të plotë dhe mirëkuptim të plotë. Gjërat e kësaj toke mund të kënaqin trupin, por vetëm Perëndia dhe dashuria e Tij e përjetshme mund ta mbushin ndonjëherë atë boshllëk të dhimbshëm shpirtëror në zemrat tona që Ai krijoi vetëm për veten e Tij. Shpirti njerëzor kurrë nuk mund të kënaqet plotësisht me asgjë më pak se bashkimi i plotë me Frymën e madhe dhe të dashur që e krijoi atë.
“Perëndia është dashuri” (1 Gjonit 4:8). Ai është vetë Shpirti i dashurisë, dashuria e vërtetë, dashuria e përjetshme, dashuria e vërtetë, dashuria e vërtetë, dashuria e vërtetë që nuk mbaron kurrë nga një i dashur që nuk largohet kurrë, i Dashuri i të gjithë të dashuruarve. Ai është paraqitur në Birin e Tij, Jezusin, i cili erdhi për dashuri dhe jetoi në dashuri dhe vdiq për dashuri që të mund të jetojmë dhe të duam përgjithmonë.
Nëse njerëzit do të mund ta kuptonin madhësinë e dashurisë së Zotit, sa me të vërtetë e pakushtëzuar është, sa e gjerë dhe e thellë dhe e gjerë dhe e pafundme është, do të zgjidhte kaq shumë nga problemet e tyre. Ata do të gjenin liri nga kaq shumë frikëra, shqetësime dhe pendime. Nëse ata thjesht do ta kuptonin këtë, atëherë do të dinin se gjithçka do të funksionojë, se Ai do të bëjë që gjithçka të punojë së bashku për të mirë për ata që e duan Atë, të cilët thirren sipas qëllimit të Tij (Romakëve 8:28), dhe dora e Tij mbi jetën e tyre është krejtësisht e dashur.