Fjala Bibël rrjedh nga fjala greke biblion, që do të thotë “libër”, por është shumë më tepër se një libër i thjeshtë. Është “Fjala e Zotit” dhe themeli i besimit dhe jetesës së krishterë. Ai na zbulon Zotin, na tregon planin themelor të Zotit për njerëzimin dhe përmban të vërteta dhe udhëzime të pashembullta. Fjalët e tij janë frymë dhe jetë (Gjoni 6:63). Me anë të tyre, jemi në gjendje të marrim pjesë në natyrën hyjnore për t’u bërë më të perëndishëm, më shumë si Jezusi (2 Pjetrit 1:4).

Bibla është në fakt një koleksion librash, 66 në total, të cilat u shkruan nga rreth 40 vetë nën frymëzimin e Frymës së Shenjtë. Bibla na thotë se “I gjithë Shkrimi është i frymëzuar nga Perëndia dhe i dobishëm për mësim, bindje, ndreqje dhe për edukim me drejtësi” (2 Timoteut 3:16 NKJV).

Bibla përmban dy seksione kryesore: Dhiatën e Vjetër dhe Dhiatën e Re. (Testamenti në këtë rast do të thotë “besëlidhje” ose “kontratë”, kështu që Dhiata e Vjetër dhe e Re mund të mendohen si marrëveshjet e vjetra dhe të reja detyruese midis Zotit dhe njeriut.) Datat që disa nga 39 librat e Dhiatës së Vjetër u regjistruan për herë të parë janë të pasigurta, por studiuesit përgjithësisht pajtohen se ato janë shkruar gjatë një periudhe prej rreth 1.000 vjetësh, nga shekulli i katërmbëdhjetë deri në shekullin e katërt para Krishtit.

Dhiata e Vjetër përgatiti rrugën për të Renë, e cila u fillua me ardhjen e Jezusit. 27 librat e Dhiatës së Re u shkruan brenda shekullit të parë pas Krishtit në greqisht. Ato tregojnë për jetën dhe shërbesën e Jezusit dhe rritjen e kishës së hershme dhe paraqesin bazat e besimit të krishterë.

Në besëlidhjen e Dhiatës së Vjetër, Zoti premtoi të bekonte izraelitët nëse ata do ta adhuronin vetëm Atë dhe do të sundoheshin nga ligji i Tij, të cilin Ai e dha me anë të Moisiut rreth vitit 1300 para Krishtit. Mbi 600 vjet para se të lindte Jezusi, profeti Jeremia parashikoi një ditë kur Zoti do të bënte një besëlidhje të re me popullin e Tij. Sipas kësaj besëlidhjeje të re, Zoti do të shkruante ligjet e Tij në zemrat e njerëzve sesa në pllaka guri (Jeremia 31:31–34). Jezusi tha se Ai ishte përmbushja e besëlidhjes së vjetër edhe kur filloi një të re (Mateu 5:17).

Dhiata e Re përmban pesë libra narrativë, katër Ungjijtë dhe Veprat e Apostujve. Ungjijtë merren me shërbesën, vdekjen dhe ringjalljen e Jezusit. Libri i Veprave tregon për disa nga ngjarjet kryesore të kishës së hershme gjatë 30 viteve të ardhshme dhe është një lloj vazhdimi i Ungjijve.

Njëzet e një letra, ose letra në vargje, ndjekin Ungjijtë dhe Veprat. Trembëdhjetë nga këto letra u shkruan qartë nga apostulli Pal, ndërsa tetë të tjerat u shkruan nga apostuj të tjerë ose njerëz të tjerë të lidhur ngushtë me apostujt. Në librin e fundit në Dhiatën e Re, Zbulesa, apostulli Gjon tregon vizionet profetike të Ardhjes së Dytë të Jezusit.

Përmendja e parë në Bibël e kujtdo që shkruan ndonjë gjë është kur Zoti i tha Moisiut që “ta shkruante këtë për një kujtim në libër” (Eksodi 17:14). Historitë e patriarkëve të gjetura në Zanafillë ishin kaluar nga brezi në brez nga fjala e gojës para kësaj. Mesazhet e profetëve zakonisht dorëzoheshin gojarisht para se të shkruheshin.

Rrëfimet e jetës dhe shërbesës së Jezusit u përsëritën gojarisht për vite me radhë para se të shkruheshin. Shumë fragmente të lashta të dokumenteve të hershme biblike, disa që datojnë në shekullin e dytë pas Krishtit, janë gjetur, përfshirë kopje të shumta të disa pjesëve. Përkthimet e Biblës që kemi sot bazohen në ato kopje.