Ο καιρός ήταν μουντός και ψιχάλιζε και αυτό με έκανε να νοιώθω κάπως μελαγχολικά. Και αυτό υποθέτω, συμβαίνει στον καθένα μας.
Καθώς κάθισα στο γραφείο μου, θυμήθηκα πως ήταν τα γενέθλια μίας πολύ παλιάς μου φίλης — μιας ανύπαντρης, μεσήλικης γυναίκας, η οποία είχε αφιερώσει τα τελευταία 30 χρόνια της ζωής της, εργαζόμενη ως νοσηλεύτρια και ήταν κάτι που αγαπούσε να κάνει. Αφού γνώριζα ότι δεν είχε κανέναν συγγενή της στην πόλη, αποφάσισα να της τηλεφωνήσω. Έκανε την δεύτερη βάρδια στο νοσοκομείο και θα εργαζόταν μέχρι αργά το βράδυ, με αποτέλεσμα να μην έχει τον χρόνο να γιορτάσει τα γενέθλιά της φέτος. Όμως, όπως πάντα, ήταν εύθυμη και χάρηκε πάρα πολύ που της τηλεφώνησα.
Όταν έκλεισα, σκεπτόμουν μέσα μου πως σίγουρα θα εκτιμούσε λίγη προσοχή τη μέρα των γενεθλίων της. Όμως μια και ένοιωθα κάπως μελαγχολικά εγώ η ίδια, προσπάθησα να μην το σκέφτομαι, αλλά όσο περνούσε η μέρα, τόσο περισσότερο την σκεπτόμουν. Τελικά αποφάσισα να πάω στο νοσοκομείο που δούλευε με μια κάρτα για τα γενέθλιά της, μια πάστα και ένα «λουλούδι» φτιαγμένο από μπαλόνια.
Το χαμόγελό της και οι χαρούμενες εκφράσεις της, με διαβεβαίωσαν ότι είχα κάνει το σωστό και ότι η απλοϊκή μου προσπάθεια είχε ανταμειφθεί γενναιόδωρα.
Όταν επέστρεψα σπίτι, αντιλήφθηκα ότι δεν είχα δώσει μόνο λίγη χαρά σε μια καλή μου φίλη που είχε τα γενέθλιά της, αλλά είχε βοηθήσει να εξαφανιστεί και η δική μου μελαγχολία. Βάζοντας χαρά στη δική της μέρα, γέμισε και τη δική μου.
Λοιπόν, αυτό δεν συμβαίνει όταν βρίσκουμε τον χρόνο να κάνουμε κάτι για κάποιον άλλον; Είναι όπως το γνωμικό, «Η ευγένεια και η καλοσύνη ευλογούνται διπλά. Ευλογούν αυτόν που δίνει και αυτόν που λαμβάνει».
Η ζωή συνεχώς μας παρουσιάζει ευκαιρίες να κάνουμε το επιπλέον βήμα ή την ευγενική πράξη που θα κάνει τη διαφορά για κάποιον. Και το υπέροχο είναι πως όταν το κάνουμε αυτό, οι καταστάσεις αλλάζουν και για εμάς επίσης. Όπως ένα μπούμερανγκ, έτσι και η ευλογία επιστρέφει σε εμάς.