Μόλις είχαμε τελειώσει ένα πρόγραμμα για 300 έγκλειστους εφήβους σε ένα σωφρονιστικό κέντρο στη βόρεια Ινδία και πολλά από τα παιδιά εκείνα είχαν συγκεντρωθεί τριγύρω μας. Το θέμα του προγράμματός μας εκείνη τη μέρα ήταν για τη σπουδαιότητα της πίστης στις δύσκολες στιγμές. Ήταν κάτι με το οποίο όλοι τους μπορούσαν να συσχετιστούν, ειδικότερα στις δύσκολες στιγμές τους.

Λίγο πιο πέρα, πρόσεξα ένα αδύναμο παιδί που καθόταν μόνο του σε μια γωνία. Έβλεπα ότι ήθελε να μιλήσει με κάποιον, όμως ντρεπόταν πολύ, γι’ αυτό του συστήθηκα και του ζήτησα να μου μιλήσει για τον εαυτό του. Ήταν από ένα χωριό περίπου 900 χιλιόμετρα μακριά και μου εξήγησε πως είχε έλθει στην πόλη για να βρει δουλειά. Δεν είχε καθόλου χρήματα όταν τον συνέλαβαν να ταξιδεύει χωρίς εισιτήριο στο τραίνο και τον έβαλαν τρεις μήνες φυλακή.

«Πριν λίγες μέρες», μου είπε, «Ήμουν πολύ άρρωστος με υψηλό πυρετό. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να ξαπλώσω σε μια γωνία. Δεν μπορούσα καν να κουνηθώ. Ποτέ μου πριν δεν ήμουν τόσο άρρωστος και ειλικρινά μπορώ να πω ότι νόμιζα ότι θα πεθάνω. Είχα τρομάξει πάρα πολύ! Σκέφτηκα τους γονείς μου και τα αδέλφια μου στο χωριό. Χρειαζόμουν απεγνωσμένα κάποιον να είναι μαζί μου και να με φροντίσει, όμως ήμουν μακριά από το σπίτι μου, εντελώς μόνος μου. Άρχισα να κλαίω και ζήτησα από τον Θεό να μη με αφήσει να πεθάνω.

«Τότε ακριβώς συνέβη κάτι πολύ παράξενο. Άνοιξα τα μάτια μου και είδα ένα άντρα ντυμένο στα λευκά να στέκεται από πάνω μου. Είχε τα πιο ευγενικά μάτια που είχα δει ποτέ μου. Δεν είπε ούτε μια λέξη, όμως μόλις κούνησε το χέρι του ο πυρετός έπεσε. Ένοιωσα τόσο όμορφα και τόση ανακούφιση. Ο άνδρας αυτός εξαφανίστηκε και ποτέ δεν τον ξαναείδα. Μήπως ξέρετε το όνομα αυτού του άνδρα;»

Έψαξα σε όλα τα φυλλάδια και τα πόστερ που είχα μαζί μου και βρήκα ένα πόστερ με την εικόνα του Ιησού και τον ρώτησα, «Μήπως ήταν αυτός ο άντρας;»

Χαμογέλασε πλατιά και είπε, «Ναι! Αυτός ήταν! Πώς ονομάζεται;»

Του μίλησα για τον Ιησού, την υπέροχη αγάπη Του και τη δύναμή Του να θεραπεύει και εκείνο το απόγευμα ο νεαρός αυτός προσευχήθηκε να δεχθεί τον Ιησού σαν Σωτήρα του. Ήταν μια τόσο όμορφη υπενθύμιση για το πόσο ενδιαφέρεται ο Κύριος για το καθένα από τα παιδιά Του. Ποτέ δεν είμαστε μόνοι μας.