Νόμισα ότι η μετακόμιση θα ήταν μια απλή αλλαγή σκηνικού και ίσως να απαιτούσε μερικές ασήμαντες προσαρμογές το πολύ-πολύ. Στο κάτω-κάτω, επέστρεφα στην πατρίδα μου και γνώριζα ήδη τη γλώσσα, τους ανθρώπους και τις συνήθειες. Αν κατάφερα να προσαρμοστώ στην πολύ δυνατή ζέστη, τα ποδήλατα-ταξί και τους μουσώνες της Ινδίας και του Νεπάλ όπου είχα περάσει οκτώ χρόνια σαν εθελόντρια, σίγουρα η μετακόμιση αυτή προς την αντίθετη κατεύθυνση δεν θα ήταν και τόσο δύσκολη.
Αλλιώς τα περίμενα και αλλιώς τα βρήκα!
Από τη στιγμή πού επέστρεψα στην Ιταλία, όπου υποτίθετο ότι ήταν οικείο περιβάλλον, ξεκίνησαν και οι προκλήσεις: Μια περίεργη αίσθηση, σαν να μην ανήκα εκεί πια, νοιώθοντας την ανάγκη να προσαρμοστώ στις κοινωνικές αλλαγές και επιπλέον μερικά σοβαρά προβλήματα υγείας και έγνοιες για το μέλλον. Με έπιανε ζαλάδα μόλις έμπαινα σε ένα μεγάλο σουπερμάρκετ και φοβόμουν να ταξιδέψω στους γρήγορους αυτοκινητόδρομους. Ένας φίλος με καθησύχασε, λέγοντάς μου πως πιθανόν να περνούσα πολιτισμικό σοκ. Αυτό με βοήθησε να θέσω υπό έλεγχο αυτήν την πολύ μπερδεμένη ψυχολογική και σωματική κατάσταση.
Κάποια στιγμή, βρέθηκα στο νοσοκομείο για να κάνω μια λεπτή εγχείρηση. Είχα χάσει κάθε εμπιστοσύνη στην ισχυρή προσωπικότητα που ένοιωθα ότι ήμουν και αυτό με φόβιζε. Ευτυχώς, ήταν στη διάρκεια εκείνης της μοναξιάς ξαπλωμένη στο κρεβάτι του νοσοκομείου, αδύναμη και πονεμένη, που μπόρεσα να επανασυνδεθώ με το επουράνιο. Είχα μαζί μου μια μικρή Καινή Διαθήκη και ένα άλλο χριστιανικό βιβλίο που άρχισα να διαβάζω γεμάτη απόγνωση, λες και η ίδια μου η ζωή εξαρτιόταν από τα λεγόμενά τους.
Με επανέφεραν στη ζωή πνευματικά και μου έδωσαν νέα κατεύθυνση. Κάθε λέξη στα μικρά μου βιβλία ξεπηδούσε από τις σελίδες, πλημμυρίζοντας την ψυχή μου με μια καινούργια αίσθηση διαύγειας και κατεύθυνσης.
Όταν βγήκα από το νοσοκομείο, το σώμα μου συνέχισε να πονάει, αλλά η καρδιά μου και το πνεύμα μου δεν ήταν πια τα ίδια.
Σιγά-σιγά άρχισα να δυναμώνω, λίγο περισσότερο κάθε μέρα, και τελικά πέρασα σε μια άλλη εποχή εκπλήρωσης στη ζωή μου.
Κάθε φορά που θυμάμαι εκείνη την πολύ δύσκολη και εξουθενωτική περίοδο, είμαι ευγνώμων που “χάθηκα” για λίγο, καθώς αυτό ανανέωσε το πάθος μου και με προετοίμασε για την επόμενη αποστολή μου.