Qarkullon një histori, versionet e të cilës mund të gjenden në disa faqe interneti, në lidhje me violinistin me famë botërore Itzhak Perlman. Ajo ilustron një parim të bukur për hirin dhe fuqinë e Zotit, se si Ai mund të marrë gjithçka që ne duhet t’i ofrojmë Atij në këtë jetë dhe ta kthejë atë në diçka të bukur. Do të më pëlqente ta ritregoja atë për ju.

Itzhak Perlman po luante një mbrëmje në një shtëpi të populluar kur, në mes të një pjese, ai tingull, të cilit i ndruhej çdo violinist në skenë, përshkoi ajrin, tingulli i këputjes së një teli violine!

Ankthi ishte i dukshëm ndërsa u ndal orkestra, duke pritur për të parë se çfarë do të bënte Itzhak. Por në vend që të kërkonte një violinë tjetër, ai ndaloi për një moment dhe sinjalizoi dirigjentin të vazhdonte me pjesën; teksa ai vazhdoi dhe mori përsipër sfidën që shumica do të thoshin që është një detyrë e pamundur: për të luajtur një pjesë muzikore komplekse në një violinë me vetëm tre tela. Ai dukej sikur disi po ripërpunonte notat muzikore në kokë ndërsa luante. Kur mbaroi, pati një heshtje plot habi të ndjekur nga një valë duartrokitjesh dhe brohoritjesh nga publiku dhe nga muzikantët e tjerë.

Itzhak Perlman njihej për sfidat në jetën e tij, duke qenë se kur ishte fëmijë e kishte zënë poliomieliti që e kishte lënë atë përgjithmonë të lidhur pas mbajtësve dhe patericave të këmbëve. Mes brohoritjeve, ai luftoi duke qëndruar në këmbët e tij dhe i bëri shenjë publikut të qetësohej.

Pastaj tha me përulësi, “E dini, ndonjëherë është detyrë e artistit të zbulojë sa muzikë mund të bëjë akoma me mjetet e mbetura.”

Ndërsa reflektova mbi këtë histori, ajo më kujtoi për dhuratat që kemi në këtë jetë dhe si ato vijnë në të gjitha format, përmasat dhe madhësitë. Disa janë të dukshme: zëri i bukur, atleti shumë i aftë, muzikanti i shkëlqyeshëm, gjeniu i kompjuterit, dhe shumë të tjerë.

Por sa shpesh ndalemi të mendojmë për ato dhurata e tjera që mbushin jetën e kaq shumë njerëzve, verbëria që zhvillon shqisa të tjera në një shkallë të tillë që personi është në gjendje të realizojë bëma edhe më të mëdha, ose dobësia e trupit që me dashurinë e Zotit krijon një dhembshuri dhe mençuri që është në gjendje të ndryshojë jetën e shumë e shumë njerëzve dhe u sjell atyre shpresë, udhëzime dhe gëzime të reja?

Jeta është e mbushur me bekime, gjëra që ne i shohim si të mira dhe pengesa, gjëra që ne i shohim si të këqija, por çdo gjë me të cilën përballemi, kur e bëjmë atë me ndihmën e Zotit, bëhet një mundësi për të përdorur atë që kemi për të krijuar diçka të mrekullueshme.

Aftësia e Itzhakut për t’i kthyer humbjet në arritje më të mëdha nuk ndodhi rastësisht. Ai zgjodhi ta shndërronte vuajtjen e tij të përjetshme në një mjet për të bërë mirë, që më pas u bë pasion për të parë çdo pengesë si një mundësi për të shkuar edhe më tej. Kufizimet e tij fizike krijuan një përulësi që e ndihmoi atë për t’u mbrojtur nga korruptimi i krenarisë, madje edhe në zonat ku ai arriti shumë.

Shumë shpesh njerëzit kthehen në vetë-viktimizim kur përballen me vështirësi, duke fajësuar të gjithë dhe gjithçka tjetër, madje edhe Zotin. Zgjedhja më e mirë është t’i kërkojmë Zotit mençurinë, forcën dhe hirin e Tij për të na ndihmuar të përballemi me sfidat në jetën tonë, dhe në këtë mënyrë të zhvillojmë cilësi që mund të na mundësojnë të ndriçojmë fort me dashurinë e Tij, atje ku jemi.