Në Bibël, Zoti shpesh përdor metafora ose fotografi me fjalë për të përshkruar marrëdhënien tonë me Të; për shembull, bariun dhe delet, babanë dhe fëmijën, hardhinë dhe degët, si dhe nusen dhe dhëndrin.
Edhe pse Bibla përmban 66 libra, komentuesit shpesh kanë vërejtur se është vërtet një libër me një temë të qëndrueshme. Është një histori dashurie. Si çdo histori dashurie, edhe kjo ka një fillim, disa ngritje dhe zbritje, si dhe një përfundim dramatik.
Kjo histori dashurie fillon me të vërtetë “në fillim” kur Zoti krijoi burrin dhe gruan. Ai i modeloi pikërisht ashtu siç dëshironte, u dha frymën e jetës dhe më pas admiroi punën e tij të dorës: “Kjo është shumë e mirë!”
Fatkeqësisht, burri dhe gruaja zgjodhën të refuzojnë ofertën e Zotit për një marrëdhënie të përjetshme, të përsosur, intime me Të dhe zgjodhën të endeshin në egoizëm dhe mëkat. Pa Zotin, njerëzit që u krijuan për të shijuar intimitet me Të në vend të kësaj përjetuan vetminë, zemërimin dhe dhimbjen. Gjatë mijëvjeçarëve, provuam të gjitha llojet e gjërave për të rimarrë ndjenjën e përmbushjes që siguronte ky intimitet i humbur, por asgjë nuk ishte në gjendje ta plotësonte.
Në fund, megjithëse ishim ne, ata që i kthyem shpinën Zotit, ishte Ai që nisi pajtimin. Në dashurinë e Tij, Ai e dinte se kishte vetëm një zgjidhje. Pavarësisht nga kostoja, Ai zgjodhi të dërgonte me dëshirë Birin e Tij për të udhëhequr rrugën e kthimit tek Ai.
Çfarë do të thotë kjo për ne? Do të thotë që krishterimi nuk është fe, as një mori rregullash. Krishterimi është një marrëdhënie dhe jo çdo marrëdhënie, por një martesë, ku ka për qëllim të ketë intimitet, transparencë, komunikim të hapur dhe ëndrra, qëllime dhe dëshira të përbashkëta. Jezusi qëndron në fund të korridorit duke ndriçuar dhe duke pritur që nusja e Tij e bukur të lëvizë në anën e Tij.