Për shumë prej nesh, një veçori e rëndësishme e Krishtlindjes është kujtimi i historisë së lindjes së Jezusit, qoftë përmes vënieve në skenë dhe shfaqjeve të Krishtlindjeve të para, leximit të historisë së Krishtlindjes nga Bibla, ose duke kënduar këngë të bukura për lindjen e Tij. Ndërsa festojmë sezonin e Krishtlindjeve, na kujtohet historia nga e cila dolën të gjitha këto.
Kur lexojmë për barinjtë, njerëzit e mençur, grazhdin dhe yllin, kjo na lidh me aspekte të ndryshme të lindjes së Shpëtimtarit tonë. Ndërsa shikojmë kontekstin në të cilin vendoset lindja e Jezusit, gjejmë se ka disa ngjarje të regjistruara në Dhiatën e Vjetër që bëjnë jehonë brenda tregimeve të Ungjillit të Lindjes. Vetëdija për këto lidhje ndihmon për të thelluar kuptueshmërinë dhe vlerësimin tonë për veprën e Zotit në realizimin e planit të Tij për shpëtimin tonë.
Një aspekt i tillë i historisë lidhet me njoftimin e dhënë Marisë se ajo ishte zgjedhur të ishte nëna e Birit të Zotit.1 Maria ishte e fejuar me Jozefin, që do të thotë se ajo konsiderohej ligjërisht e martuar me të, megjithëse nuk kishte pasur ceremoni martese dhe martesa nuk ishte konsumuar. Luka e përmend dy herë, në Ungjillin e tij, se Maria është e virgjër.
Engjëlli Gabriel ia bëri këtë shpallje befasuese Marisë:
“Dhe ja, ti do të mbetesh shtatzënë dhe do të lindësh një djalë, dhe do t’ia vesh emrin Jezus. Ai do të jetë i madh dhe do të quhet Biri i Shumë të Lartit. Dhe Zoti Perëndi do t’i japë fronin e Davidit, atit të tij; dhe do të mbretërojë mbi shtëpinë e Jakobit përjetë, dhe mbretëria e tij nuk do të ketë kurrë të sosur”.Luka 1:31–33 ESV]]
Gjashtë muaj më parë i njëjti engjëll iu shfaq Zakarias, burrit të kushërirës së Marisë, Elizabetës, ndërsa ai ishte në tempullin në Jerusalem, dhe njoftoi se edhe Elizabeta do të kishte një fëmijë. Zakarias, Gabrieli i kishte thënë:
“Dhe ai do të jetë për ty shkak gëzimi dhe hareje, dhe shumë vetë do të gëzohen për lindjen e tij. Sepse ai do të jetë i madh përpara Zotit… dhe do të jetë i mbushur me Frymën e Shenjtë që në barkun e s’ëmës. Dhe do t’i kthejë shumë prej bijve të Izraelit te Zoti, Perëndia i tyre. … për t’ia bërë gati Zotit një popull të përgatitur mirë”.2
Të dy njoftimet u dhanë nga një lajmëtar engjëllor; te të dyja rastet u shpjegua se djemtë do të lindnin të çonin në vend një vepër të Zotit, pasi Maria ishte e virgjër dhe Elizabeta ishte e moshuar dhe shterpë.
Marisë iu tha t’ia vinte emrin djalit të saj Jezus; Zakaria u udhëzua t’ia vinte emrin djalit të tij Gjon.3 Zakaria u shqetësua dhe u tremb kur pa engjëllin; po ashtu edhe Maria. Të dyve iu tha të mos kishin frikë.
Njoftimet e lindjes së Gjon Pagëzorit dhe Jezusit ndjekin një model të ngjashëm me historitë e rrëfyera në Dhiatën e Vjetër për lindjet e Ismaelit, Isakut dhe Samsonit. Disa nga ngjashmëritë në të gjitha këto histori përfshijnë paraqitjen e një të dërguari nga Zoti (ose Vetë Zoti); frikë, habi ose gjunjëzim para engjëllit ose të dërguarit; një mesazh hyjnor; një kundërshtim se si mund të ndodhë kjo ose kërkesë për një shenjë; dhe dhënia e një shenje.
Ky model mund të shihet në historinë e Agarit, nënës së Ismaelit, kur ajo u gjet nga një engjëll në shkretëtirë. Engjëlli e thirri me emër duke i thënë: “Agar, ku po shkon?” Atëherë ai i tha: “Ja, ti je me barrë dhe do të lindësh një djalë. Do ta quash Ismael, dhe ai do të banojë në prani të të gjithë vëllezërve të tij”.”4
Një model i ngjashëm shihet edhe në historinë e Abrahamit dhe gruas së tij Sarës, e cila ishte shterpë. Zoti iu shfaq Abrahamit, i cili ishte nëntëdhjetë e nëntë vjeç, dhe njoftoi se brenda një viti Ai do t’i jepte një djalë Abrahamit. Abrahamit u udhëzua që ta thërriste djalin e tij Isak dhe Zoti tha se Ai do ta themelonte besëlidhjen e Tij me Isakun dhe pasardhësit e tij.5
Një tjetër aspekt i historisë që bie në sy është mrekullia e shtatzënisë së këtyre grave. Sara dhe Elizabeta ishin të dyja shterpe dhe të moshuara. Asnjëra nga këto gra nuk do të ishte në gjendje të mbetej shtatzënë pa ndërhyrjen e drejtpërdrejtë të Zotit. Secili çift përjetoi një lindje të mrekullueshme ashtu siç kishte thënë Zoti.
Me Marinë ishte ndryshe. Ajo ishte e virgjër. Edhe pse ne dëshmojmë fuqinë mrekullibërëse të Zotit në këto lindje të mëparshme të mrekullueshme, nuk kishte asnjë shembull të Dhiatës së Vjetër që një grua që nuk kishte qenë kurrë me një burrë të mbeste shtatzënë. Ndërsa Sara dhe Elizabeta e mposhtën moshën dhe shterpësinë përmes një mrekullie të Zotit, shtatzënia e Marisë do të kërkonte një shfaqje krejtësisht të re të fuqisë krijuese të Zotit.
Maria e pyeti engjëllin se si do të ndodhte kjo dhe engjëlli u përgjigj: “Fryma e Shenjtë do të vijë mbi ty dhe pushteti i Shumë të Lartit do të të mbulojë me hijen e vet; prandaj i shenjti që do të lindë prej teje do të quhet Bir i Perëndisë.”6
Në vend që Zoti të kapërcejë disa pengesa fizike si shterpësia apo pleqëria, ky do të ishte një akt krejtësisht i ri, i veçantë i krijimit nga Zoti.
Një shembull tjetër i jehonës së Dhiatës së Vjetër në tregimin e Lindjes është referenca në njoftimin e engjëllit drejtuar Marisë për një profeci që Nathani dha në lidhje me pasardhësit e mbretit David një mijë vjet më parë. Kjo profeci ishte themelore për pritjet e Izraelit për Mesian. Një pjesë e profecisë së Nathanit thoshte: “Ai do të ndërtojë një shtëpi në emrin tim dhe unë do ta bëj të qëndrueshëm përgjithnjë fronin e mbretërisë së tij. Unë do të jem për të një baba dhe ai një djalë për mua. Shtëpia jote dhe mbretëria jote do të bëhen të qëndrueshme përgjithnjë para meje, dhe froni yt do të jetë i qëndrueshëm përgjithnjë.”7
Shpresa dhe pritshmëria e popullit hebre në kohën e lindjes së Jezusit ishte që një mesia, një qenie njerëzore normale, do të mirosej nga Zoti dhe do të ngrihej në Izrael si mbret dhe udhëheqës. Nuk pritej që mesia të ishte Biri i Zotit.
Megjithatë, engjëlli Gabriel, duke përdorur terma të ngjashëm me profecinë e Nathanit, shprehu se djali i Marisë do të ishte i madh, se Zoti do t’i jepte fronin e Davidit përgjithmonë, se mbretëria e tij nuk do të kishte fund dhe më e rëndësishmja, se ai do të ishte i quajtur Biri i Shumë të Lartit.8
Në këta pak shembuj të ngjashmërive midis historisë së lindjes së Jezusit dhe ngjarjeve të tjera të lidhura në Dhiatën e Vjetër, ne shohim lidhje që tregojnë për mrekullinë e mrekullueshme të dashurisë së Zotit për ne dhe veprës së Tij gjatë historisë për t’i sjellë shpëtim njerëzimit. Jezusi, Biri i Zotit, hyri në këtë botë si një dhuratë dashurie nga vetë Zoti.
Jeta, vdekja dhe ringjallja e tij na bënë të mundur që të shpengoheshim nga mëkati ynë dhe të lidheshim me Zotin në një mënyrë më personale dhe intime se kurrë më parë. Nëpërmjet dhuratës së Zotit për njerëzimin, ne jemi në gjendje të gjejmë gëzimin dhe lumturinë e të qenit një nga fëmijët e Zotit, të jetojmë me Të përgjithmonë, dhurata më e madhe dhe më jetëgjatë nga të gjitha.