Kur shfletova një numër të mëparshëm të Activated, hasa në citimin e mëposhtëm nga Dr. Bob Pedrick: “Në shëmbëlltyrën që Jezusi tregoi për djalin plangprishës,1 a ju kujtohet se si veproi babai kur djali u kthye në shtëpi? A u ngrit ai dhe i nuhati frymën për të parë nëse kishte pirë? Komentoi gjë sa keq i kishte rrobat? Ia kritikoi ai flokët e tij e ngatërruara dhe thonjtë e pistë? E pyeti për balancën e mbetur në llogarinë e tij? Patjetër që jo. Ai e përqafoi djalin, i dha përqafimin e pranimit e të dashurisë.
Shumica prej nesh kujtojmë mesazhin e përgjithshëm të shëmbëlltyrës për pendimin e djalit plangprishës dhe faljen e babait të tij, por ky citim përshkruan diçka edhe më të fuqishme. Babai në të vërtetë vrapon për ta përshëndetur dhe përqafuar djalin e tij para se djali i tij të ketë kohë të kërkojë falje ose të përpiqet të shpjegojë pamjen e tij. Në asnjë moment babai nuk tregon ndonjë interes për t’u marrë me këto gjëra, apo edhe duke u përpjekur për të nxjerrë një mësim nga fatkeqësitë e djalit të tij, për ta ndihmuar atë të veprojë më mirë herën tjetër, natyrisht.
Nëpërmjet kësaj historie, Jezusi jep një thirrje për të gjithë ne që jemi larguar nga Zoti për t’u kthyer në anën e Tij, por Ai gjithashtu përshkruan dashurinë që një prind duhet të ketë, pa kushte dhe të plotë, edhe në kohët e vështira, dhe madje edhe kur fëmijët tanë janë rritur në jetën e tyre dhe janë përgjegjës për zgjedhjet e tyre.
Ndryshimi i marrëdhënies midis prindërve dhe fëmijëve mbulohet në një mënyrë interesante përmes dy artikujve nga kontribuuesja e rregullt Marie Alvero në faqet 14 dhe 15 të këtij numri. Artikulli i parë u shkrua 15 vite më parë kur Marie dhe burri i saj ishin prindër të rinj, kurse i dyti u shkrua disa muaj më parë.
Pata një shpërthim të ngjashëm nga e kaluara kur hasa në një reflektim që kisha shkruar në festën e ditëlindjes së parë të vajzës sime. Duke e lexuar përsëri, m’u duke qesharake se si mendova se një vit kishte kaluar shumë shpejt. Sot ajo vogëlushe e turpshme me një fustan rozë tani është një adoleshente e shkëlqyer dhe kam mbetur duke pyetur veten se ku shkuan 12 vjet. Prindërimi është një punë në progres dhe ne gjithmonë do të dëshirojmë që të ishim akoma më të mirë, por shpresoj se mund të vazhdojmë të përmirësohemi dhe të bëhemi më shumë si babai i djalit plangprishës në histori.
Me ndihmën e Zotit, e di që mund ta bëj. Edhe ti mundesh!
- shih Luka 15:11–24.↑