Jam i privilegjuar të drejtoj një grup të përjavshëm të shkollës së të dielës të fëmijëve midis moshës 9 dhe 13 vjeç në një vendbanim me të ardhura të ulëta jashtë qytetit tonë në Kejp Taun. Dhënia e mësimit rregullisht më sfidon të gërmoj thellë në themelet e besimit tim dhe të gjej mënyra për të shprehur mësimet biblike në mënyra që nxënësit të identifikohen. Në një rast, planifikova të diskutoj historinë që Jezusi tregoi për bariun që la 99 dele për të kërkuar atë që kishte humbur.1 E kam dëgjuar dhe treguar historinë shumë herë, por doja të kisha një ndikim në jetën e këtyre fëmijëve. Klasa ishte mbledhur, dhe unë ende nuk isha i sigurt si ta ndërtoja mësimin. Pastaj gjërat rrodhën vetë.
“Nëse ke 100 cent, dhe humbet një, a është shumë?” I pyeta. Shumica e fëmijëve tundnin kokën, dukeshin pak të hutuar. “Dhe nëse keni 100 dollarë, dhe ju humbni një, a do ta kërkonit atë?” Më shumë se gjysma tundnin kokën; këto çështje parash janë diçka me të cilën përballen përditë. “Në rregull, dhe nëse ke 100 milionë dollarë, dhe humb një milion, a do të kishte rëndësi?” Shpalljet e tronditjes mbushën dhomën, dhe klithmat e “po, sigurisht!” përzier me tone të theksuara nga të gjitha anët. Momenti i së vërtetës.
“E po, unë dhe ti jemi si ajo delja e humbur. Ka MILIARDA njerëz në botë, por kur humbasim, Jezusi na do dhe na kërkon. Për Të, ne vlejmë më shumë se ç’mund të imagjinojmë. Ne mund të ndihemi si vetëm një nga kaq shumë, por Jezusi na shikon dhe sheh vlerën jashtë masës.” Heshtja mbizotëroi për disa çaste, pastaj vazhdova. “Dua që secili prej jush të thotë me zë të lartë: “Unë jam i çmuar për Zotin!” Tani kthehu tek personi pranë teje dhe thuaj: “Ty të do Zoti!”” Me buzëqeshje rrezëllitëse, ata i pohuan njëri-tjetrit të vërtetën e thjeshtë se ne kemi rëndësi për njëri-tjetrin.
Dhe mësova edhe një herë se edhe delja më e vetmuar e humbur është padyshim e dashur nga Zoti. Nuk ka të bëjë me të qenit më i miri, më i ndritshmi, apo më i drejti. Ka të bëjë me përpjekjen dhe dështimin, humbjen dhe udhëzimin e butë në shtëpi. Bëhet fjalë për të qenit copa dheu, por të dëshiruara në mënyrë të mahnitshme si perla,2 dhe duke u kërkuar derisa të gjendemi, sepse Zoti dëshiron secilin prej nesh në vathën e tij.