Një ritregim i 1 i Mbretërve 17:8–16
“A kam unë diçka për të ngrënë dhe për të pirë?” pyeti i panjohuri modest. “Jam i dobët nga uria dhe i lodhur nga udhëtimi im. Të lutem, të përgjërohem.
Zemra ime u zgjat drejt tij. Ndieva të njëjtat dhimbje urie. Zarefati, ku jetoja, ishte si nga ku kishte ardhur ky njeri, në kthetrat e urisë. Edhe unë isha i dobët dhe i rraskapitur. Edhe unë kisha nevojë për dikë që të më shpëtonte para se të vdisja.
Nuk kisha pothuajse asgjë dhe ai po më kërkonte t’i jepja atë pak që kisha. Nëse do të kisha vetëm veten time për t’u kujdesur, do t’i jepja kafshatën time të fundit pa e menduar dy herë. Unë i kisha dhënë Zotit shumë arsye për të më kthyer shpinën. Po djali im i vogël, drita e jetës sime, të cilin e adhuroja?
“Eja. … Sigurisht, hyni,” iu përgjigja e frenuar. “Por, e shihni, nuk kam asgjë për t’ju dhënë. Unë kam vetëm miell dhe vaj të mjaftueshëm për të përgatitur një vakt të fundit për djalin tim dhe veten time para se të vdesim. Ne po mbledhim shkopinj për në zjarr, kur ti na dole para”.
Ai ishte një fëmijë i pashëm, por thatanik tashmë se ka ngrënë shumë pak për disa javë. Një buzëqeshje ia ndriçoi buzët. Ai gjithmonë buzëqeshte. “Nënë, gjeta edhe unë disa shkopinj. I rrëzoi era gjatë natës. Ata do të ndezin një zjarr të këndshëm ”.
Burri pa thellë në sytë e fëmijës. “Me siguri, më ka çuar Zoti këtu,” tha ai.
Pashë djalin tim, flokët e tij kaçurrela ngjyrë kafe të mbledhura nga flladi i fortë. Sytë e tij ishin fiksuar tek unë, mënyra se si fëmijët e vegjël i shikojnë nënat e tyre me pritshmëri dhe besim.
“Mos ki frikë,” i tha burri. “Më bëj një tortë të vogël në fillim dhe pastaj bëj pak për veten dhe djalin tënd. Sepse kështu thotë Zoti: “Ena e miellit nuk do të përdoret dhe vazoja e vajit nuk do të thahet deri ditën që Zoti do të dërgojë shiun mbi tokë” “.
Shkova në raft dhe hoqa kavanozin e vajit. Ishte dritë në duart e mia, gati e zbrazët. Pse e bëra këtë për një të huaj? Nuk kishte kuptim.
“Ndize zjarrin, biri im, ndërsa unë bëj bukën.”
Mora thesin me miell nga koshi i tij. Edhe ajo ishte pothuajse e zhdukur. Teksa po përgatisja brumin, ndodhi një gjë e çuditshme. Energjia u kthye në duart e mia. Këmbët e mia u ndien të lehta teksa e çoja te furra. Kishte diçka ndryshe në këtë bukë.
U përpoqa t’i injoroja brejtjet e urisë teksa dhoma filloi të merrte erë bukë të sapo pjekur dhe unë shmanga vështrimin e vëmendshëm të djalit tim.
Burri zgjati dorën për bukën, teksa ia ofrova. Dhe ai e ngriti atë drejt Zotit dhe tha: “Lord, bekoje këtë ushqim që na ke dhënë dhe bekoji këto duar që e kanë përgatitur. Ai u kthye nga unë dhe buzëqeshi. “Tani, përgatit për vete dhe djalin tënd.”
“Por unë sapo i përdora përbërësit e fundit…” Unë hezitova. Sytë e tij më thanë se të bëja ashtu siç më tha.
“Bir, ma jep miellin dhe vajin”.
Sytë e djalit u mbushën me habi teksa më jepte miellin. Thesi ishte më i rëndë se ç’kishte qenë në ditët e fundit. Pastaj kaloi pranë meje enën e vajit dhe ashtu siç bëri ai, vaji spërkati duart tona. Zemrat tona, si kavanozi i vajit, ishin të mbushura plot e përplot.
Dhe Zoti e realizoi të vërtetën me fjalën e vet. Ajo që dikur ishte vetëm një grusht miell dhe disa pika vaj na mbajti të treve gjallë për gati tre vjet, derisa zia e bukës kaloi.