Kur ne mendojmë për ditët midis Pasionit dhe Pashkëve, shumicën e kohës jemi duke menduar për dishepujt e Jezusit të cilët kishin humbur shumë papritmas mësuesin e tyre, mikun më të mirë dhe njeriun që ata besonin se ishte dërguar nga Zoti për të shpenguar popullin e tyre. Sa të dekurajuar duhet të jenë ndier, sa të frikësuar, sa të hutuar. Por unë kurrë nuk do të ndalem të pyes veten se si Satani e përjetoi atë kohë. Ti e ke bërë?
Pasi Jezusi vdiq në kryq, errësira pushtoi gjithçka. Retë mbuluan diellin, toka u trondit dhunshëm, ndërtesat u shkatërruan, perdja e tempullit u gris dhe madje edhe fantazmat u shfaqën në qytet. Duhet të ketë qenë një ditë e mbushur me tmerr dhe mungesë shprese, madje edhe për këdo që nuk ishte në dijeni të kryqëzimit.
Sa i lumtur duhet të jetë ndier Satani! Biri i Zotit vdiq në gjurmët e tij. Nuk ka më fjalë për shpëtimin. S’ka më dritë në botë. Kur trupi i Jezusit u vendos për të pushuar në varr, një gur i rëndë u rrokullis jashtë hyrjes dhe u vendosën roje, si djalli duhet të jetë futur vallë? Sigurisht, ky triumf i supozuar ishte shumë jetëshkurtër.
Bibla thotë se “U vra në mish [Jezusi], por u ngjall nga Fryma. me anë të së cilës ai shkoi t’u predikojë frymërave që ishin në burg.”1 Jezusi zbriti në botën e të vdekurve për t’u sjellë shpëtimin shpirtrave të robëruar atje. Ishte oborri i pasmë i vetë Satanit, si mund të mos e kishte dëgjuar mesazhin që po jepte Jezusi? Se vdekja e Tij në kryq kishte qenë e gjitha pjesë e planit të Zotit, se në fakt kishte qenë pikërisht mënyra që Ai dhe Ati i Tij kishin zgjedhur të sillnin triumfin e tyre, se për shkak se Ai kishte vdekur dhe kishte mposhtur vdekjen, Ai ishte tani në gjendje të ofronte shpëtim dhe jetë të përjetshme për të gjithë ata që besonin në Të.
“Në botë do të keni mundime”, i paralajmëroi Jezusi dishepujt e Tij para vdekjes së Tij, “por merrni zemër, unë e munda botën.”2 Kjo është fitorja, e Tij dhe e jona, që ne e festojmë në Pashkë.