Ishte fundi i një tjetër dite të gjatë pune. Në semestrin tim të parë si mësuese e anglishtes si gjuhë të dytë (ESL), çdo ditë solli dhjetëra sfida të reja, të cilën nuk arrita t’i kaloja. Konceptet që u përpoqa t’u mësoja studentëve të mi humbitnin disi, duke më bërë të psherëtij gjatë provimeve të tyre. Drejtori i shkollës më tha se studentët e mi nuk po bënin përparim të dukshëm në anglishten e tyre. Prindërit ankoheshin për metodat e menaxhimit tim në klasë. Isha një dështim në çdo aspekt të punës sime.

Sigurisht, mësimdhënia nuk supozohet të jetë e lehtë. Kolegët e mi më thanë se kjo ishte normale për vitin e parë. Ata thanë se gjërat do të përmirësoheshin, por çfarë të bëjmë tani? Po qëndrimi në këmbë çdo ditë përballë një klase të padisiplinuar, përbrenda e turpëruar nga paaftësia ime për të kontrolluar sjelljen e nxënësve?

Një natë, ndërsa po lundroja e shkujdesur në internet pas një dite tjetër intensive, zhgënjyese orësh, hasa një citim që iu përgjigj pyetjes që digjte brenda zemrës sime: “Dështimi duhet të jetë mësuesi ynë, jo zaptuesi ynë. Dështimi është vonesë, jo disfatë. Është një devijim i përkohshëm, jo një rrugë pa krye. Dështimi është diçka që ne mund ta shmangim vetëm duke mos thënë asgjë, duke mos bërë asgjë dhe duke mos qenë asgjë.” Vendosa të përpiqem ta shoh secilin dështim si një katalizator për rritjen. Në vend që të lejoja ndjenjat e turpit dhe dëshpërimit të më mbingarkonin, unë u përqendrova në atë se si mund të mbledh të gjitha mësimet që dështimet kishin për të më mësuar.

Kështu që u përpoqa të kujtoja se sa herë që një aktivitet çonte në mungesë disipline, sapo kisha mësuar diçka më shumë se çfarë nuk funksiononte për studentët e mi. Kur drejtori im vuri në dukje të metat në stilin tim të mësimdhënies, unë u përqendrova në ndryshimin e qëndrimit dhe qasjes sime. Sa herë që fytyrat e vogla më shikonin me hutim ose mërzi, e kuptova se duhej të ndryshoja mënyrën time të mësimit të një koncepti.

Ndërsa shikoj pas në kohë, ndihem mirënjohëse për secilin nga ato momente dekurajuese në vitin e parë të karrierës sime të mësimdhënies. Dështimet i kam hedhur pas krahëve, por mësimet e vyera që mësova si ta paraqes informacionin, si të ndër veproj me nxënësit, si të përballem me problemet në klasë dhe më e rëndësishmja, si të përballem me dështimet e mia, kanë qëndruar me mua dhe vazhdojnë të më forcojnë. Ende bëj gabime në klasë, por jam mësuar të mos u nënshtrohem mendimeve të errësirës. Nëse përqendrohem në çfarë do të mësojë çdo dështim, atëherë dështimi është thjesht një hap tjetër drejt progresit.