Motra ime më e madhe Sheila kishte një ndikim të madh në jetën time kur isha e vogël. Ajo më mësoi të luaja në kitarë dhe shkruante melodi të ëmbla dashurie dhe shprese. Ajo më tregoi me shembullin e saj se plagët e shpirtit janë si plagët e lëkurës, shërohen natyrshëm.
Megjithatë, përfundimisht kuptova se disa njerëz shërohen më shpejt se të tjerët. Ndonjëherë, njerëzit e mbajnë pikëllimin e tyre derisa të bëhet hidhërim. Ata lejojnë që kujtimet e trishtuara t’ua shuajnë mendjen dhe t’u shuajnë gëzimin e të jetuarit. Është sikur ata vazhdojnë ta përplasin atë mavijosje, gjë që e pengon atë të shërohet ndonjëherë.
Kështu më ka ndodhur edhe mua. Një herë i mbajta inat dikujt për disa javë, derisa një mik më këshilloi ta harroja dhe të filloja të lutesha për atë person. Ai tha: “Nëse lutesh për të, së shpejti do të ndjesh se inati ka ikur.” E ndoqa atë këshillë dhe me të vërtetë ndodhi! Nuk e mbaj mend as kush ishte ai person, as çfarë më bëri, por më kujtohet këshilla dhe e kam ndjekur shumë herë që atëherë.
Motra ime kishte të drejtë për shërimin e plagëve, por me një kusht: duhet të bëjmë falim dhe të harrojmë, “ta hedhim pas krahëve”. Pavarësisht se çfarë gjërash të këqija ndodhin, Zoti mund t’i punojë ato për të mirën tonë ndërsa ne e duam, besojmë dhe e ndjekim Atë.
Historia e Jozefit në Bibël është një ilustrim i mirë i gjithë kësaj. Ai i fali vëllezërit pasi e shitën në skllavëri për 13 vjet. Në Zanafilla 50:20, ai u thotë atyre: “Ju keni kurdisur të këqija kundër meje, por Perëndia ka dashur që t’i shërbejë së mirës, për të kryer atë që po ndodh sot: të mbash gjallë një popull të shumtë.”
Vini re se Vetë Zoti fal dhe harron! Hebrenjve 8:12 thotë: “Unë do të jem i mëshirshëm për paudhësitë e tyre dhe nuk do të kujtoj më mëkatet e tyre dhe paudhësitë e tyre.” Ky parim është në qendër të mesazhit të krishterë. Është ajo që Perëndia bëri për ne kur dërgoi Jezusin të vdiste për mëkatet tona. Nëse duam të jemi ndjekës të Jezusit, duhet të marrim dashurinë dhe faljen e Tij dhe më pas të mësojmë të falim dhe të harrojmë, jo vetëm për të mirën e të tjerëve, por edhe për të mirën tonë!