Kafshët shtëpiake janë si shokë, ndihmës dhe burime ngushëllimi në kohë të vështira. Kur kafshët shtëpiake ngordhin, ndjenja e humbjes mund të jetë shumë e dhimbshme. Njerëzit që e përjetojnë këtë shpesh kërkojnë përgjigje dhe shpresojnë të mos e kenë humbur përgjithmonë atë që u ishte bërë shumë e dashur për zemrat e tyre. Dhembshuria dhe mirëkuptimi ynë mund t’i ndihmojë ata t’i drejtohen Zotit për të gjetur ngushëllim. Fjalët tona mund t’i ndihmojnë ata të ndiejnë një siguri se do të ribashkohen me kafshët e tyre të dashura shtëpiake në qiell.
Unë besoj se parajsa do të jetë shtëpia e shërbimit përfundimtar të shpëtimit të kafshëve shtëpiake të Zotit ndërsa Ai e rikthen krijimin e Tij në përsosmërinë e tij origjinale. Ndërsa nuk mund ta dimë nga Bibla që kafshët shtëpiake shkojnë në qiell, ne e dimë që Jezusi na do dhe dëshiron që të jemi të kënaqur dhe të lumtur në shtëpinë tonë të përjetshme, qiellore.
Dikush po më tregonte kohët e fundit sa e vështirë kishte qenë kur i duhej të hiqte dorë nga qeni i tij për shkak se ishte shumë i moshuar. Ky qen kishte qenë shoqëruesi i tij i dashur për shumë vite dhe kishte qenë me të pothuajse vazhdimisht, kishte fjetur pranë shtratit të tij dhe kishte qenë një mik me të cilin mund të fliste kur ishte i vetmuar apo në depresion. Ky qen i veçantë fillimisht ishte shfaqur nga hiçi, në pragun e tij. Ky njeri ishte i bindur se Zoti e kishte dërguar këtë kafshë të dashur në një kohë kur ai kishte shumë nevojë për shoqëri dhe dashuri të pakushtëzuar.
Lidhja e thellë që ishte krijuar midis tyre e ktheu këtë kafshë shtëpiake në krenarinë dhe gëzimin e tij, si dhe një nga gjërat më të dashura në botë për të. E kuptova që për të ngordhja e këtij qeni shkaktoi një hidhërim dhe një zi të thellë po aq të thellë sa ajo e humbjes së një anëtari të familjes së tij. Kjo humbje la një boshllëk të dhimbshëm në zemrën e tij dhe një ndjenjë intensive të humbjes.
I thashë atij që besoj se dashuria e pakufishme e Zotit për ne, do ta kthejë shtëpinë tonë të përjetshme një vend lumturie, ku Ai ka premtuar të na plotësojë dëshirat e zemrës sonë ndërsa kënaqemi në Të, që mund të përfshijë edhe ribashkimin me kafshët shtëpiake do të thoshte kaq shumë për ne në tokë.1
Të mbështesësh ata që kanë humbur një kafshë të dashur është një shans për të krijuar një lidhje me ta në një kohë kur ata kanë nevojë për ndihmë dhe dashurinë e Zotit dhe shpresën për atë që mund të bëjë ajo dashuri. Privilegji dhe përgjegjësia jonë e madhe është të ndihmojmë ata që kanë nevojë për ngushëllim dhe mbështetje në kohën e tyre të vuajtjes, dhe t’ua ofrojmë atyre në një kontekst që plotëson nevojën e tyre.
Ja një llogari që tregon se çfarë ndihme e madhe mund të jetë:
Disa javë më parë, disa fëmijë në lagjen tonë u përballën me një tragjedi, ngordhjen e papritur të qenit të tyre të dashur, Kalua. U vendos që Kalua të prehej nën një pemë hije në kopshtin në shtëpinë e saj, pranë një statuje të bukur engjëlli dhe se të shtunën në mëngjes do të mbahej një ceremoni e thjeshtë përkujtimore. Unë ofrova të them disa fjalë në ceremoni në përpjekje për t’i ngritur morali fëmijëve.
Ne u mblodhëm në lëndinë në një mëngjes të bukur vere. U shpjegova fëmijëve se parajsa është një vend i vërtetë, si bota jonë e tanishme, vetëm shumë më e bukur dhe se është vendi ku shkojmë kur largohemi nga kjo jetë.
“Bibla nuk është plotësisht e qartë për disa detaje,” vazhdova të shpjegoj, “por unë besoj, si shumë të tjerë, se anëtarët e familjes dhe miqtë e ngushtë që kanë shkuar para nesh në qiell do të na përshëndesin kur të mbërrijmë. Unë gjithashtu besoj se do të ketë edhe kafshë shtëpiake në parajsë.”
Pastaj kënduam një himn, vumë lule në varrin e Kaluas dhe thamë një lutje. Të gjithë fëmijët i thanë lamtumirë dhe u kthyen në jetën e tyre të zënë e të vogël. Por të rriturit që kishin marrë pjesë në përkujtimore qëndruan dhe më falënderuan vazhdimisht. “Ishte shumë e bukur.” “Ishte shumë ngushëlluese!” “Shërbimi më i mirë përkujtimor, ku kam qenë ndonjëherë.”
Unë i falënderova dhe mendova fillimisht se i thanë komplimentet ëmbla vetëm për mirësjellje, por ndërsa ne vazhdonim të flisnim, kuptova se edhe ata ishin ngushëlluar nga përshkrimi im i parajsës. Atëherë e kuptova se sa pak njerëz kanë njohuri për parajsën. Shumë nuk e kuptojnë se, nëse e pranojnë shpëtimin e Zotit në Jezusin, do t’u hapet plotësisht dera kur të mbërrijnë aty. Si besimtarë, çdo mendim ynë për parajsën dhe jetën e përtejme duhet të jetë vetëm gëzimi dhe mirënjohja për një dhuratë kaq të çmuar. 2