Ungjilli i Markut na tregon për një njeri të paralizuar, të cilin e shëroi Jezusi. Jezusi po jepte mësim në një dhomë aq të mbushur me njerëz saqë miqtë e personit duhej të bënin një vrimë në çati dhe ta ulnin poshtë në shtratin e tij. Por më pas, fjalët e para të Jezusit për të ishin: “Mëkatet e tua u falën”.
Disa nga turma u habitën që Jezusi deklaroi se Ai mund t’i falë mëkatet, kështu që Ai e ndoqi atë me: “Që ta dish, unë kam pushtet t’ i fal mëkatet, merr shtratin tënd dhe ec.”
Sigurisht, njeriu e bëri pikërisht këtë. Por a e keni pyetur ndonjëherë veten pse gjëja e parë që Jezusi i dha atij ishte falja? A nuk ishte nevoja e tij për shërim më e dukshme? Ndoshta për ty dhe mua, që i japim kaq rëndësi se sa larg kemi arritur në këtë jetë, dhe ndoshta edhe njeriut të paralizuar atë ditë. Por Krishti, që sheh gjithë përjetësinë, e dinte se kishte më shumë nevojë për falje.
E lexova përsëri këtë histori disa ditë pasi mora lajmin e vdekjes së dikujt. Një familje tjetër pa prind. Akoma më lënduese. Dhe zemra ime pyeti, Jezus, pse nuk na shëron tani? Si mund të na lejosh të jemi kaq të thyer? Mendoj se do ta ndiej këtë pak sa herë që dëgjoj lajme të trishtueshme dhe kjo është në rregull. Por kapja e këtij vargu në tregim më bëri të mendoj se ndoshta po i bëj gjërat në mënyrë të gabuar.
Dua të jem mirë tani. Dhe dua që të gjithë njerëzit të jenë mirë. Dua shërim, furnizim, paqe, siguri, gëzim, dhe të gjitha gjërat që e bëjnë jetën mirë. Por Jezusi tashmë e bëri atë mirë, kur Ai ofroi falje për mëkatet, ashtu si Ai ofroi shërimin e njeriut të çalë për frymën e tij edhe para shërimit për trupin e tij.
Këtë vit, ka pasur kaq shumë humbje në botën time të vogël saqë më ka detyruar të mendoj më shumë në këto vargje. A është shpresa ime me të vërtetë në qiell apo unë kam aksionet e mia në këtë jetë? Jezusi paralajmëroi se edhe ndjekësit e Tij do të vazhdojnë të kenë probleme në këtë botë dhe ne do të vazhdojmë të hasim në humbje, vdekje dhe vuajtje. Por Ai e ndoqi këtë me premtimin se Ai e kishte mundur botën, do t’i ndihmonte ata dhe ne, të bënim të njëjtën gjë.
Kështu mund të jemi të gëzuar.