Unë kam lindur në vitin 1955 në një familje punëtorësh të jakave blu. Në atë kohë, Gjermania ishte në modalitetin e rindërtimit pas shkatërrimit të Luftës së Dytë Botërore. “Puno fort dhe shtrëngo dhëmbët” dukej se ishte motoja e familjes sime. Jeta ishte e vështirë, furnizimet ishin të pakta dhe prindërit e mi punonin të dy, duke më lënë mua dhe motrën time vetëm shumicën e pasditeve pas shkollës. Nuk flitej shumë për besim apo lutje, madje as për kohë të posaçme për adresimin e nevojave tona emocionale.
Pastaj u diagnostikova me një sëmundje kronike muskulore, që më deformoi shpinën. E vetme dhe e mbingarkuar emocionalisht gjatë atyre ditëve të trajtimit të pafund dhe fizioterapisë, u ndjeva e vogël dhe e pasigurt, si një varkë mbi valë të ashpra duke u hedhur sa andej-këtej.
Kjo ndodhi gjithashtu rreth kohës, kur një shkëndijë besimi më ndriçoi errësirën. Kur isha 12 vjeçe, vura re se sa herë që këndonim himnin e Martin Lutherit “Ein feste Burg ist unser Gott” (“Një fortesë e fuqishme është Zoti ynë”) gjatë mësimit fetar në shkollë, zemra ime ngrohej dhe mendimet e mia i pushtonte një guxim të ri.
Ditën e konfirmimit tim, besimi im bëri një hap tjetër. Unë thashë zotimin dhe e ftova Jezusin në jetën time në kishëzën e vjetër me gurë të fshatit në një ditë vjeshte me shi. Kjo përvojë la një gjurmë në zemrën time dhe më solli paqe, si dhe më përtëriu besimin.
Më vonë, si shumë të rinj në atë kohë, shkova në një “pelegrinazh” përmes Lindjes së Mesme në Indi dhe Nepal, në kërkim të botëkuptimit dhe qëllimit të jetës. Fatkeqësisht, pas gati dy vitesh udhëtim me disa miq në një mikrobus të vjetër, e gjeta veten të bllokuar vetëm në një qytet të vogël në Indinë veriore, e sapo shëruar nga një rast i rëndë hepatiti. Por në një mëngjes të mjegullt e të zymtë, ndodhi një gjë akoma më kureshtare.
Në motelin e lënë pas dore ku po qëndroja, takova një grup misionarësh të rinj, të cilët më ftuan të qëndroja në shtëpinë e tyre, derisa të shërohesha. Mirësia, përkushtimi dhe besimi i tyre i thjeshtë më prekën thellë.
Gjatë lutjeve të tyre të mëngjesit, një pasazh biblik më vrau veshin: “Mbretëria e qiellit është si një thesar i fshehur në një fushë. Kur një burrë e zbuloi, e fshehu përsëri, dhe pastaj në gëzimin e tij shkoi dhe shiti gjithçka që kishte dhe e bleu atë fushë.”1 kuptova që shpirti im nuk ishte i uritur për famë, sukses apo pasuri, por për botëkuptim, qëllim dhe paqe.
Jeta nga ai moment u shpalos në modele të pashpjegueshme, dhe unë kam përjetuar shumë ulje dhe ngritje, por thesari i besimit që gjeta ato vite më ka bërë të kaloj çdo stuhi me besimin se Zoti është gjithmonë me mua dhe do më të mirën për mua.
- Mateu 13:44 NIV ↑