Kur e pashë për herë të parë duke u afruar në rrugë, e hoqa shikimin prej tij. Ishte i shëmtuar, i pisët dhe dukej qartë që kërkonte para. Ndoshta nëse thjesht do ta hiqja shikimin, ai do të më kalonte pranë dhe nuk do të linte nevoja të merresha me të.
Edhe unë vetë kisha kaluar një ditë të vështirë. Jetoja në Francë në atë kohë, duke rritur mbështetjen e njerëzve mbi një projekt misionar duke shitur libra në një stendë tregu; por deri më tani, pas disa orësh të gjata në diellin e nxehtë, kisha bërë vetëm disa shitje. Ishte padyshim një nga ato ditë.
Nuk kisha asgjë tjetër për ta bërë, kështu që vazhdova të shikoja përparimin e burrit nëpër rrugicë. Askush nuk po i jepte asgjë dhe ai dukej krejt i humbur.
Pastaj dëgjova një zë të qetë, të ulët në zemrën time. Pse nuk i jep gjë?
Por unë kam shumë pak, ia ktheva.
Por padyshim ke më shumë se ai, apo jo?
Papritmas pata një ide.
Mirë, pra. Nëse ble njeri gjë derisa të kalojë ai, kam për t’ia dhënë atij të ardhurat nga ajo shitje.
Mendova se kjo do të ishte një lëvizje e zgjuar. Nuk e dija se çfarë mendonte Zoti për propozimin tim, por kisha mësuar që Ai i merr premtimet tona mjaft seriozisht. Po prisja të shihja nëse do të ndodhte ndonjë gjë.
Papritmas një burrë u afrua në stendën time të vogël dhe pyeti se çfarë po bënim. Ai i pa librat dhe zgjodhi librin më të vogël në tryezë, me një çmim prej 5 €.
“Po e marr këtë”, tha ai dhe më dha dy kartëmonedha prej 10 €.
“Mbajeni kusurin”, tha ai duke buzëqeshur. “Ju bekoftë Zoti!” Pastaj u largua.
Papritmas, kujtova marrëveshjen që sapo kisha bërë me Zotin.
Lypësi sa po kalonte pranë tezgës sime. Ia dhashë kartëmonedhat me një buzëqeshje të madhe.
Ai mbeti i shtangur. “Janë për mua?” – tha ai me një zë të ashpër.
“Po, besoj se Zoti dëshiron që t’i marrësh!” Papritmas fytyra e tij u ndriçua. Ai i mori paratë me dorën që i dridhej dhe më falënderoi shumë. Pastaj u largua.
Pashë papastërtitë dhe varfërinë. Por Zoti pa diçka tjetër. Ai pa një qenie njerëzore.