Po dëgjoja një podcast kur dëgjova një shprehje që më mbeti në mendje:
“Dhimbja është një profesor udhëtar. Ajo troket dhe të mençurit thonë: ‘Hyr, ulu me mua. Më mëso çfarë duhet të di.’” – Glennon Doyle
Në atë moment, isha duke u shqetësuar për javën që kisha përpara. Nuk e dija se si do t’ia dilja të kryeja të gjitha gjërat në listën time të detyrave dhe dëshirave. Me nxitim hyra në dhomën e lavanderisë dhe pashë disa letra në dysheme. U ula për t’i marrë, por nuk e vlerësova mirë distancën nga dollapi. Kur u ngrita me vrull, godita fort kokën në cepin e tij.
Një dhimbje e mprehtë shpërtheu menjëherë. Vendosa dorën në kokë dhe ndjeva lagështinë, gjak. Shpejt mora disa letra të lagura dhe akull për të mbajtur mbi fryrjen që po rritej. Nuk mund të bëja gjë tjetër veçse të shtrihesha, të mbaja akullin dhe të përpiqesha të kuptoja çfarë po ndodhte.
A po e ndryshonte Zoti axhendën time, duke më detyruar të anuloja gjithçka përveç gjësë më të rëndësishme? Dhe nëse po, cilat ishin ato gjëra vërtet thelbësore?
Më vonë atë mëngjes shkova te kiropraktiku, i cili më tha se kisha pësuar një lëndim të lehtë në qafë. Nëse e neglizhoja, mund të më merrte shumë kohë për t’u shëruar. Por, nëse ndaloja gjithçka dhe kujdesesha për veten, do të ndihesha më mirë shumë shpejt.
Dhe kështu, planet e mia për javën ndryshuan krejtësisht. Asnjë orë stërvitjeje. Asnjë shëtitje e hershme në mëngjes. Asnjë punë për të kryer. Asnjë sukses. Asnjë përgatitje. Asnjë vepër e mirë. Listat e mia “gjërat që duhet të bëj” dhe “gjërat që dua të bëj” u fshinë në çast. Sapo mund të realizoja detyrat më bazike. Për shumicën e kohës, thjesht duhej të qëndroja e qetë.
Duke kaluar ditët në qetësi, fillova të ndihesha mirënjohëse që nuk isha dëmtuar më rëndë. Dhe në atë heshtje, mësimet filluan të më vinin ngadalë. Nuk ishte vetëm dhimbja fizike ajo që më shqetësonte. Më shumë sesa goditja në kokë, më rëndonte fakti që duhej të shpjegoja mungesën time, që ndihesha si të më kishte ikur diçka e rëndësishme, që nuk po arrija të realizoja atë që kisha planifikuar. Edhe më keq, më mundohej mendja me kritika për veten, pse isha kaq e pakujdesshme?
Por, ndërsa pranoja të qëndroja në qetësi dhe të pushoja, ndjeva një lloj tjetër shërimi. Kuptova se ky ishte pikërisht çfarë më duhej. Isha ndjerë e mbingarkuar, duke mos mundur të thosha “jo” ndaj detyrave që më rëndonin çdo ditë. Dhe aty e vetme në atë pauzë të detyruar, kuptova diçka të rëndësishme: kjo qetësi e imponuar duhej të kishte qenë prioriteti im që në fillim.