Për shumë prej nesh, vdekja është një temë për të cilën as që duam të mendojmë, e aq më pak të flasim. Megjithatë, ne të gjithë duhet të kalojmë nëpër portën e saj herët a vonë, “sepse ti je pluhur dhe në pluhur do të rikthehesh.” 1
Ishte prag Krishtlindje, viti 2013. Familja dhe miqtë ishin mbledhur së bashku duke shijuar festat e sezonit. Ndërsa po ngjisja shkallët, humba vetëdijen dhe rashë dy-tre shkallë. Burri im, Riçard, dhe nipi, Majkëll, erdhën me nxitim, më ngjitën lart dhe më vunë në shtrat.
Gjëja e çuditshme në lidhje me këtë kthesë të papritur të ngjarjeve është se unë kisha qenë aktive, energjike, dhe plot fuqi dhe vitalitet, madje edhe duke marrë pjesë në ushtrime të rregullta joge, kur jeta ime papritur shkoi në një rrotullim bisht. Në këtë pikë, ne nuk e kishim idenë se çfarë ishte e gabuar, por një test gjaku tregoi se unë kisha Hepatit C. Doktori shpjegoi se ky virus mund të jetë i fjetur në trup për më shumë se 30 vjet. Ne kishim shërbyer si misionarë për 40 vitet e fundit, dhe mundësia më e madhe e infeksionit që mund të kujtonim ishte një operacion në këmbë të cilit iu nënshtrova me komplikacione rreth 30 vjet më parë, i cili kishte nevojë për një transfuzion gjaku.
Gjatë disa muajve të ardhshëm, më dërguan me urgjencë në njësinë e kujdesit intensiv në tri kohë të ndryshme. Mjekët më vunë në çdo provë të imagjinueshme, duke u përpjekur të më shpëtonin jetën, por situata dukej shumë e zymtë. Kur të gjitha shpresat u zhdukën, mjekët më në fund e këshilluan burrin tim të më merrte në shtëpi që të vdisja në paqe, e rrethuar nga njerëz të dashur.
Më çoi në shtëpi, por Riçardi nuk më linte të ikja. Ai, familja ime dhe miqtë nga e gjithë bota u lutën me dëshpërim ditë e natë për shërimin tim. Jam e sigurt se dashuria, shqetësimi dhe lutjet e tyre ishin përbërësit kryesorë në shërimin tim. Zoti është ende në fron dhe lutja i ndryshon gjërat.
Kjo nuk ishte hera e parë që e gjeta veten duke iu afruar pragut të ahiretit. Unë kisha qenë në këtë dimension disi surreal dy herë më parë, duke e perceptuar tingullin si nga larg, pothuajse si një jehonë të largët, e para në një përvojë afër mbytjes kur isha 13 vjeç, dhe e dyta kur hyra në një koma katër-ditore. Ndjeva veten duke rrëshqitur ose duke u tërhequr larg, sikur të ishte një vakum i padukshëm që më thithte dhe tërhiqte. Duke u ndier kaq e pafuqishme dhe e paaftë për të luftuar, po humbisja fuqinë dhe ndihesha e sigurt se jeta ime tokësore po arrinte fundin e saj.
Kjo eksperiencë e tretë filloi papritur por lëvizi shumë më ngadalë. Me të vërtetë, mendova se këtë herë, se jeta kishte marrë fund për mua. Gjendja ime e dobësuar dhe e çoroditur më la me mendime për të pyetur veten nëse ky takim me vdekjen ia vlente lufta e mundimshme për t ‘u shtyrë prapa. Fjalët e apostullit Pal vërshuan në mendjen time: “Kam luftuar luftën e mirë, kam përfunduar garën, kam ruajtur besimin.” 2
Unë praktikisht kisha humbur çdo shpresë rimëkëmbjeje dhe ndieva se edhe nëse do të më jepej më shumë kohë, do të isha i dënuar të isha thjesht “ekzistues,” një i burgosur i bllokuar në një guaskë të një trupi, krejtësisht i pafuqishëm dhe i varur nga të tjerët për çdo gjë, duke përfshirë duke u shtyrë në një karrige me rrota për pjesën tjetër të jetës sime.
Nuk kisha frikë nga vdekja dhe me siguri të plotë se do të shkoja në qiell, u ndieva gati të pranoja kalimin tim në botën tjetër. Përsëri, më erdhën fjalët e Palit: “Sepse për mua të jetuarit është Krishti dhe të vdekurit fitim.” 3 Edhe pse jo në burg, si ai, isha e burgosur i mishit tim, e bllokuar në një trup pothuajse të pafuqishëm, plotësisht i varur nga kujdesi i të tjerëve. Ndjenja ime më e thellë dhe më e brendshme ishte të qenit “i shqyer midis dy dëshirave: dëshiroj të shkoj dhe të jem me Krishtin, gjë që do të ishte shumë më mirë për mua.” 4
Pikërisht kur isha në pikën që do i dorëzohesha ftesës së vdekjes, Riçardi u mbështet dhe me butësi më pëshpëriti në vesh: “Zemër, të dua.” Edhe pse unë kisha dëgjuar këto fjalë pafundësisht nga ai gjatë gjithë viteve, këtë herë ajo ishte sikur një rrufe verbues që depërtonte nëpër të gjithë atë errësirë, një fener i ndritshëm i shpresës, së bashku me dashurinë. Këto fjalë të fundme më katapultuan përsëri në jetë! Në atë moment, unë u gjallërova me forcë të freskët dhe guxim për të kapërcyer dhe mposhtur thumbin e vdekjes.
Çdo mëngjes që shoh diellin që lind, më duhet të mbërthej veten për të pranuar faktin se kam shpëtuar nga varri. “Dashuria besnike e Zotit nuk mbaron kurrë! Mëshira e tij nuk mbaron kurrë. E madhe është besnikëria e tij; mirësitë e tij fillojnë çdo mëngjes. “5 Unë vazhdimisht i kujtoj vetes se çdo ditë është një dhuratë, dhe asgjë nuk duhet të merret si e mirëqenë.
Jam shumë mirënjohëse që takimi im me vdekjen u shty. “Unë do të këndoj përjetë mirësitë e Zotit, me gojën time do t’u shpall besnikërinë tënde të gjitha brezave.” 6 “Unë do ta lëvdoj Zotin derisa të kem jetë, do të këndoj lavde për Perëndinë tim gjatë gjithë jetës sime.” 7