Kohët e fundit lexova për Tim Keller, një autor, këshilltar dhe pastor i mirënjohur, i cili u diagnostikua me kancer pankreatik në fazën e katërt në maj 2020. E admiroja qëndrimin që ai shfaqi kur iu tha se nuk do t’i mbijetonte kësaj dhe u pyet se çfarë kishte për të thënë në lidhje me prioritetet e tij për kohën e mbetur në këtë tokë.

Kur Dr. Keller u pyet, “Cilat janë gjërat në të cilat dëshironi të përqendroheni, duke marrë parasysh se sa e shkurtër është koha e mbetur në këtë jetë? Ç’vjen në krye të listës për ju?” tha ai:

Unë dhe gruaja ime, Kethi, njihemi se jemi një skuadër. Në shumë mënyra, bashkohemi në kulm.

Menjëherë pas diagnostikimit të kancerit, kuptuam se nuk ishte e drejtë t’i vinim në fund të jetës sonë pa e përmirësuar martesën tonë në vende ku mund të ishte më mirë.

Kishte disa gjëra për të cilat mendonte se nuk mund t’i fliste me mua pasi unë s’përgjigjesha mirë dhe kishte hequr dorë nga përpjekja për t’i diskutuar. Por tani po zbulojmë aftësinë për të folur për gjëra të caktuara dhe për t’u marrë me to në një mënyrë që kurrë nuk kemi qenë në gjendje më parë. 1

Kjo më bëri shumë përshtypje, sepse nëse Tim Keller, duke jetuar nën hijen e kancerit, mund ta bëjë martesën e tij një nga fokuset e tij më të rëndësishme, sa më tepër duhet të jemi në gjendje ta bëjmë këtë në marrëdhëniet tona.

Një tjetër gjë që më bëri shumë përshtypje në këto rreshta ishte një histori e një burri që gati po kalonte një divorc. Ai dhe gruaja e tij kishin provuar gjithçka dhe asgjë nuk po funksiononte, por ai e donte gruan e tij dhe donte të qëndronte me të.

Kështu që atij i lindi ideja se ai do ta pyeste çdo ditë se çfarë mund të bënte për të dhe të bënte më të mirën e tij për ta realizuar atë. Herën e parë që e pyeti, mendoi se ai po bënte shaka kur i tha, “Zemër, çfarë mund të bëj për ty sot?” dhe vendosi ta testonte dhe i dha një punë të madhe ose të vështirë si pastrimi i garazhit ose rregullimi i kopshtit. Ajo e bëri aq të vështirë sa mundi, pasi nuk mendonte se ai do ta bënte vërtet atë që ajo i kërkoi.

Por ndërsa ai vazhdonte ta pyeste atë çdo ditë se çfarë mund të bënte për të dhe pastaj me gjithë zemër të vinte forcën dhe përpjekjet e tij në bërjen e këtyre gjërave, ajo filloi të besonte se ai me të vërtetë ishte i vendosur të bënte gjithçka që duhej për ta bindur atë për dashurinë e tij. Përmes gatishmërisë së tij për të kryer veprime që do të shërbenin si një shprehje e prekshme e dashurisë së tij, martesa e tyre shpëtoi.

Kur Zoti është në qendër të martesës sonë dhe Ai është Personi më i rëndësishëm në marrëdhëniet tona, dashuria e Tij na sjell në unitet dhe njëshmëri. Kur dashuria e Tij na motivon, mund ta dimë se jemi të kënaqur me Të, edhe nëse përgjigja nga partneri ynë mund të mos jetë gjithmonë ajo që shpresonim.

Dhënia e dashurisë për të tjerët nuk është një kontratë e projektuar për të marrë atë që duam në këmbim. Është një dhuratë e dhënë lirisht pa pritjen e reciprocitetit. Ndonjëherë bëjmë gjëra për partnerin tonë, duke pritur që ata të na i kthejnë. Ne bëjmë diçka të mirë për ta dhe duam që ata në këmbim të bëjnë diçka të mirë për ne. Shumë herë, kjo ndodh sepse dashuria sjell dashuri, por mund të mos e shohim të na kthehet në mënyrën ose në kohën që ne shpresojmë.

Nëse motivohemi nga ajo që presim, atëherë ajo që po japim nuk jepet plotësisht me dashuri. Le të përpiqemi të modelojmë dashurinë e Jezusit më mirë; Ai dha gjithçka për ne, duke e ditur se kurrë nuk mund ta shpërblejmë Atë.

  1. Tish Harrison Warren, “Si një diagnozë e kancerit e bën vdekjen dhe ringjalljen e Jezusit të të ketë më shumë kuptim”, New York Times, 10 prill 2022. ↑