Jam rritur në një familje të krishterë, por kur isha adoleshente, ndjenja e mbingarkesës mbi problemet e botës më bëri të filloj të dyshoj në besimin tim. Megjithatë, kur isha 18 vjeç, i dashuri im ishte një besimtar i vendosur. Patëm disa diskutime për besimin, dhe ai ishte aq i sinqertë sa fillova të dyshoja në dyshimet e mia.
Një ditë, mora Dhiatën e Re të tij, shkova në një park të madh të qytetit dhe u ula pranë një liqeni të vogël. Fillova me Ungjillin e Mateut. Kur arrita te Predikimi në Mal, u trondita! Këto ishin parimet me të cilat doja të jetoja; thjesht nuk i kisha parë të shprehura kaq qartë diku tjetër.
Vazhdova të lexoja gjatë pasdites, duke kaluar nga Ungjilli në Ungjill. Ishte si një skenë filmi, ku dikush është aq i fokusuar sa të gjithë dhe gjithçka tjetër zhduket. Unë u transportova në rrugët me pluhur të Galilesë, fshatrat e peshkimit, tempullin dhe isha një nga dishepujt e Jezusit, e etur për të dëgjuar dhe për të parë se çfarë do të thoshte dhe do të bënte më pas.
Muzgu zbriti ndërsa lexoja kapitullin e fundit të Ungjillit të Gjonit. U ktheva në shtëpi i transformuar dhe gjithçka që doja të bëja ishte të zbuloja se si mund të jetoja atë që mësoi Jezusi. Disa muaj më vonë, Ai më tregoi misionin e jetës sime dhe unë jam përpjekur ta përmbush atë sa më mirë që nga ajo kohë.
Njohja e Jezusit është zbulimi më i rëndësishëm që dikush mund të bëjë! Dikush tha se leximi i Biblës është si të lexosh historinë tonë, sepse ne jemi gjithashtu pjesë e asaj historie, siç po luhet në secilën prej jetëve tona. Pjesa më e mirë është se me Jezusin në zemrat tona ne e dimë se historia jonë ka një fund shumë të lumtur!