Në Bibël, Zoti shpesh përdor metafora ose fotografi fjalësh për të përshkruar marrëdhënien tonë me Të; për shembull, një bari dhe dele (Gjoni 10:7–15), një baba dhe një fëmijë (2 Korintasve 6:18), një hardhi dhe degë (Gjoni 15:1–5)-dhe një nuse dhe një dhëndër (Isaia 62:5).
Edhe pse Bibla përmban 66 libra, komentuesit shpesh kanë vërejtur se është vërtet një libër me një temë të qëndrueshme. Është një histori dashurie. Si çdo histori dashurie, edhe kjo ka një fillim, disa ngritje dhe zbritje, si dhe një përfundim dramatik.
Kjo histori dashurie me të vërtetë fillon “në fillim” kur Zoti krijoi burrin dhe gruan e parë, Adamin dhe Evën. Ai i modeloi pikërisht ashtu siç dëshironte, u dha frymën e jetës dhe më pas admiroi punën e tij të dorës: “Kjo është shumë e mirë!”
Për fat të keq, burri dhe gruaja e parë zgjodhën të refuzojnë ofertën e Zotit për një marrëdhënie të përjetshme, të përsosur dhe intime me Të dhe në vend të kësaj zgjodhën të enden në ndjekje të vetvetes dhe mëkatit. Pa Zotin, njerëzit që u krijuan për të shijuar intimitet me Të në vend të kësaj përjetuan vetminë, zemërimin dhe dhimbjen. Gjatë mijëvjeçarëve, provuam të gjitha llojet e gjërave për të rimarrë ndjenjën e përmbushjes që siguronte ky intimitet i humbur, por asgjë nuk ishte në gjendje ta plotësonte.
Në fund, megjithëse ishim ne, ata që i kthyem shpinën Zotit, ishte Ai që nisi pajtimin. Në dashurinë e Tij, Ai e dinte se kishte vetëm një zgjidhje. Pavarësisht nga kostoja, Ai zgjodhi të dërgonte me dëshirë Birin e Tij për të udhëhequr rrugën e kthimit tek Ai.
Çfarë do të thotë kjo për ne? Do të thotë që krishterimi nuk është thjesht një fe, rregulla apo rituale. Krishterimi është një marrëdhënie dhe jo vetëm çdo marrëdhënie, por ajo që Bibla e krahason me një martesë, ku ka për qëllim të ketë intimitet, transparencë, komunikim të hapur dhe shpresa dhe dëshira të përbashkëta. Bibla na thotë, “Sepse krijuesi yt është dhëndri yt; emri i tij është Zoti i ushtrive” (Isaia 54:5), dhe se ne jemi “martuar me atë që u ringjall prej së vdekurish [Jezusin], që t’i japim fryt Zotit” (Romakëve 7:4 ).