U zgjova në mes të natës nga një tingull i panjohur. Pashë përreth dhomës. Gruaja ime ishte ende në gjumë, frymëmarrja e saj e qëndrueshme më siguronte se çdo gjë ishte në rregull.
Por pikërisht kur po kthehesha për të fjetur, e dëgjova përsëri.
“Hahaha… Haha.”
I kujdesshëm për të mos shqetësuar gruan time, dola nga shtrati dhe pashë vogëlushin Martin në krevatin e tij. Flinte por buzëqeshte.
“Buahaha”. Një tjetër flluskë gëzimi shpërtheu nga buzët e tij të vogla. Këtë herë, zgjoi edhe gruan time.
“Çfarë po ndodh?” Ajo fërkoi sytë.
“Nuk e di, por Martini duket se po ia kalon mirë”.
Martini vështirë se ia ka kaluar ndonjëherë mirë! Që nga dita e lindjes, jeta e tij ka qenë një kalvar vuajtjesh.
Ai dhe vëllai i tij binjak kanë lindur para kohe, shtatë muajsh. Vëllai i tij ishte i shëndetshëm, por Martini kishte një defekt në zemër.
Martini ishte vetëm gjashtë javësh kur hyri në operacion. Më pas, mjeku buzëqeshi dhe na e bëri me gjest. “Gjithçka shkoi mirë. Vogëlushi juaj është luftëtar ”.
Por jo të gjitha gjërat shkuan mirë. Ndërsa vëllai i tij u rrit në një fëmijë të shëndetshëm, plot gjallëri, Martin u rrit qëndrueshmërisht më i dobët, derisa ai ishte aq i dobët që edhe rryma më e vogël e ajrit i kthehej në të ftohtë. Në mënyrë të pashmangshme, i ftohti do të bëhej pneumoni dhe ne do të ktheheshim në botën e tubave, mjekëve dhe stresit.
Kur Martini më shikonte me sytë e tij të mëdhenj dhe seriozë, ndieja butësinë e tij unike. Por i lumtur? Jo, kjo nuk do të ishte fjala e duhur për ta përshkruar atë. Ai vështirë se ka buzëqeshur ndonjëherë, por kush mund ta fajësojë? Si mund ta ngushëllosh një foshnje që nuk e kupton pse po vuan, apo edhe se jeta e tij mund të jetë ndryshe?
Si prindër të tij, ne luteshim përditë me shpirt për të. Zot i madh, të lutem shëroje. Të lutem bëje më të mirë.
Një natë, një javë para ditëlindjes së tij të parë, gruaja ime bëri një lutje tjetër. Udhëtimet e vazhdueshme në spital, dhimbja e përhershme e gdhendur në fytyrën e Martinit dhe frika e papërmbajtshme po bëheshin shumë.
“O Zot i dashur,” u lut ajo ndërsa ne u gjunjëzuam pranë krevatit të tij, “E vura Martinin në duart e tua. Nëse do ta marrësh pranë Teje, do ta pranoj. Por çfarëdo që të ndodhë, mos lejo që ai të vuajë më shumë”.
Ajo ishte nata kur Martini qeshi.
Në një moment, ai gjëmoi nga të qeshurat, duke tundur grushtet e tij të vegjël në ajër në ngazëllim. Për gati një orë, ai qeshi dhe ngazëllye, teksa e shikonim me lot në sy.
Të nesërmen, ndërsa ai ishte duke u ushqyer me gji, ai papritmas u bë i zbehtë. “Ka diçka që s’shkon!” – qau gruaja ime dhe unë vrapova pranë, tamam në kohë për të dëshmuar momentet e fundit të Martinit në këtë botë.
Gruaja ime dhe unë shikonim njëri-tjetrin. Edhe pse ndienim trishtim të thellë, na rrethonte gjithashtu edhe një paqe e bukur.
Ne e dinim që Martini ishte në shtëpi.