Maria Montessori ka lindur në Itali në vitin 1870. Si e rritur, ajo kishte mendje kureshtare dhe ishte në një rrugë që do të hapte derën për arsimin modern. Brenda studimeve të saj për mjekësi, u profilizua në fushat e pediatrisë dhe psikiatrisë dhe filloi punën për hartimin e ndihmave të të mësuarit për fëmijët me nevoja të veçanta, shumë prej të cilëve më vonë ishin në gjendje të kalonin provimet e shkollës publike.
Në vitin 1906, Maria filloi punën në Casa dei Bambini (Shtëpia e Fëmijëve), një shkollë për fëmijët e prindërve që punonin në rrethin industrial të Romës. Këtu zhvilloi teorinë e saj se të mësuarit fillon që në lindje dhe se midis moshës 0 dhe 6 vjeç ndërtohet themeli për të gjitha mësimet e ardhshme.
Kur fillova të jepja mësim në vitin 1973, përvojat e mia të para i pata te shkollat Montessori. Përdorëm mjete mësimore të dizajnuara për eksplorim individual dhe fëmijët mund të zgjidhnin aktivitetet e tyre duke përdorur lirinë dhe vetë-disiplinën e tyre. Fëmijët më të vegjël pëlqenin seksionin e “jetës praktike” të klasës, ku ata mësuan të palosnin, derdhnin, lidhnin, shtrëngonin, fshinin dhe përdornin mjete të pastra që u përshtateshin duarve të tyre të vogla.
Më vonë, kam dhënë mësim në shkolla me një filozofi më klasike të të mësuarit, por kam gjetur se parimet udhëzuese të metodës Montessori përshtatur për çdo situatë të të mësuarit, si në klasë dhe në shtëpi. Më poshtë janë dy parime që kanë qenë shtylla për të gjitha praktikat e mia të mësimdhënies gjatë viteve.
Maria Montessori besonte se roli i një mësuesi ishte ai i një lehtësuesi, dikush që i udhëzon fëmijët në zbulime dhe eksplorime. Si mësues, është e lehtë të shpjegohet, por kur unë e përmbaj veten dhe ndihmoj vetëm sipas nevojës, kjo i mundëson nxënësit të ndërmarrë hapin e tyre drejt gjetjes së diçkaje dhe të bëhet një nxënës i pavarur. Lejimi i fëmijëve të kenë autonomi për të hulumtuar dhe mësuar për veten e tyre, qoftë nën mbikëqyrje, i ndihmon ata të zhvillojnë një aftësi të paçmuar për jetën.
Kur fëmijët janë ende duke mësuar të zotërojnë një detyrë, Montessori e përshkruan atë jo si ta bësh gabim, por si të mësosh ta bësh saktë. Për të, arsimi shkonte përtej lëndëve të klasës, në fushat e vetëkontrollit, respektit për veten dhe të tjerët, autonomisë, kureshtjes dhe krijimtarisë.
Kohët e mia më të dobishme si mësuese kanë qenë kur pashë një nxënës të kapërcejë një bllokim mendor dhe ta kthejë lëndën e tyre më të frikshme në një që ata e duan, kur shoh nxënës të lumtur, të pavarur që pëlqejnë të hulumtojnë, eksperimentojnë dhe nuk janë të frikësuar nga sfidat e reja. Kjo është kur ndiej se u kam dhënë atyre mjete për jetën dhe shpresoj se kanë kontribuar në një farë mënyre për ta bërë botën pak më të mirë.