Mbjellësit e pemëve

Për disa vjet, isha pjesë e një grupi teatri që shpesh interpretonte përrallën frymëzuese alegorike “Njeriu që mbolli pemë“. Theshtë historia e Elzéard Bouffier, një bari i vjetër i cili ripyllëzoi një rajon të madh të Francës Jugore duke mbjellë pemë në të njëjtën kohë kur kulloste delet e tij. Kjo histori u bë një film i animuar, fitues i Çmimit Academy, një prodhim i BBC, një shfaqje e mirënjohur e kukullave dhe ka frymëzuar individë të panumërt për të filluar projekte të mbjelljes së pemëve që kur u botua për herë të parë nga Jean Giono në 1953.

Njerëz si Jadav Payeng, që ka mbjellë pemë në Assam, Indi, për 30 vitet e fundit. Për shkak të mungesës së pemëve, pellgu i lumit Brahmaputra përmbyt çdo vit dhe shkakton dëme të mëdha në të korrat, shtëpitë dhe burimet e jetesës. Jadav vendosi ta transformojë këtë ishull të djerrë duke mbjellë pemë, dhe zona tani është një pyll xhungle me mbi 1.360 hektarë, më i madh se Parku Qendror i Nju Jorkut.

Rajoni ka përfituar shumë nga këto pemë. Bujqësia ka rifilluar, përmbytja në atë zonë është ndalur dhe kafshët si rinocerontët, elefantët dhe tigrat e kanë kthyer pyllin e tij në shtëpinë e tyre. Dhe ai ka një vizion për të ardhmen, ai dëshiron ta bëjë shkencën e mjedisit pjesë të kurrikulës së çdo shkolle dhe secilin student të mbjellë dhe të kujdeset për një pemë.

Kjo nuk do të thotë që ka qenë e lehtë për të. Me kalimin e viteve, ai kishte dëshirë të shmangë gjuetarët pa leje, politikanët e korruptuar dhe sharrëxhi, por ai thotë, “Unë nuk e di saktësisht se çfarë përfitoj nga kjo, por ndihem i lumtur kur mbjell pemë. Unë do të vazhdoj ta bëj këtë derisa të vdes”.

Një tjetër ndryshues me ndikim botëror ishte Wangari Maathai, nga Kenia, fituese e Çmimit Nobel për Paqe për restaurimin e saj mjedisor dhe punën e zhvillimit të komunitetit.

Kur Wangari ishte adoleshente, ajo ndoqi një shkollë fetare ku ishte një anëtare aktive e klubit Legjioni i Marias, që bënte projekte lokale bujqësore dhe motoja e së cilës ishte “T’i Shërbejmë Zotit duke i shërbyer qenieve njerëzore”. Në fillim të të njëzetave, ajo fitoi një bursë studimi në Universitetin e Pittsburgh në Shtetet e Bashkuara, ku takoi aktivistë që po përpiqeshin ta pastronin qytetin nga ndotja e ajrit dhe pa që përpjekjet e tyre kishin një ndikim domethënës. Unë në atë kohë jetoja në Pittsburgh dhe mund të dëshmoj për ndryshimin e dukshëm të cilësisë së ajrit.

Me t’u kthyer në Kenia, Wangari u përpoq shumë të përmirësonte kushtet e jetesës së grave. Ajo filloi Lëvizjen e Brezit të Gjelbër për të ndihmuar gratë të bëhen të pavarura në rritjen e fidanëve nga farat vendase. Bukuria e projektit të saj është thjeshtësia e tij. Në librin e saj Pa u përkulur ajo thotë, “Siç u thashë pylltarëve dhe grave, ju nuk keni nevojë për një diplomë për të mbjellë një pemë.”

Lëvizja e saj për Brezin e Gjelbër lulëzoi përmes bashkëpunimit ndërkombëtar me agjenci të tilla si Shoqëria Norvegjeze e Pylltarisë dhe me kalimin e viteve, përfaqësues nga mbi 15 vende erdhën për të parë dhe mësuar se si edhe ata mund të zbatonin projekte të ngjashme në vendet e tyre për të luftuar shkretëtirëzimin, shpyllëzimet, thatësirën, dhe urinë.

Tani miliona pemë janë mbjellë dhe rritur përmes këtyre përpjekjeve dhe shumë iniciativa të tjera kanë dalë nga kjo, si fushata Miliarda Pemë e KB.

Wangari Maathai ndërroi jetë në vitin 2011, në moshën 71 vjeç, por zëri i saj dëgjohet edhe sot. Në librin e saj të vitit 2010 Rimbushja e Tokës, e cila lexohet si përshëndetja e saj e lamtumirës, ajo na frymëzon për veprim, “Ne të gjithë duhet të punojmë shumë për të bërë një ndryshim në lagjet, rajonet dhe vendet tona, dhe në botë si një e tërë. Kjo do të thotë të sigurohemi tëne bashkëpunojmë me njëri-tjetrin dhe ta bëjmë veten agjentë më të mirë ndryshimi”.

Por çfarë lidhje ka pyllëzimi me ty dhe me mua? Sigurisht, shumica prej nesh rrallë mbjellim pemë, por ka më shumë se kaq. Bëhet fjalë për të bërë pjesën tonë për ta bërë botën një vend më të mirë. Hapi i parë mund të jetë të zbulojmë se cilat janë “pemët” tona, dhe pastaj t’i ushqejmë ndërsa rriten.

Jezusi mund ta ketë thënë diçka si kjo: «Mbretëria e qiellit është si një njeri që shkon të mbjellë pemë në një tokë të djerrë dhe i ushqen derisa të bëhen një pyll i fuqishëm që pasuron tokën për të dhënë shumë fryte.»

Pra, nëse ndonjëherë dekurajoheni me botën siç është, mos u dorëzoni! Ndonjëherë ne mund të shkurajohemi për madhësinë e detyrës dhe të mendojmë, Kush jam unë? Ç’mund të bëj unë? Duket sikur nuk ka asgjë që një person mund të bëjë për të ndryshuar gjërat për mirë, prandaj çfarë dobie ka të provosh?

Por njerëz si Jadav Payeng, Wangari Maathai ose Elzéard Bouffier i trilluar tregojnë se një personmundet ta ndryshojë botën! Ju mund të mos jeni në gjendje të ndryshoni tërë botën, por ju mund ta ndryshoni pjesën tuaj të botës, duke filluar me zemrën, mendjen dhe jetën tuaj.

Mund të duket vetëm një syth i vogël në fillim, vetëm një filiz i vogël, i gjelbër dhe i parëndësishëm. Çfarë është ajo në pyll, që na nevojitet? E po, është një fillim i mrekullisë së një jete të re, dhe ajo do të harliset, do të lulëzojë dhe do të bëhet e fortë, një “pemë” krejt e re, një jetë krejt e re, dhe ndoshta një ditë, një botë krejt e re!