Lutja është një komponent kyç në marrëdhënien tonë me Zotin, pasi është mjeti ynë kryesor i komunikimit me Të. Në lutje jemi në gjendje të bisedojmë me Krijuesin tonë.

Si të krishterë, na është dhënë privilegji i pabesueshëm për të ardhur në praninë e Zotit si fëmijët e Tij, për shkak të shpëtimit të dhënë përmes Jezusit. Ne mund të flasim me Të, ta lavdërojmë, t’i thurim lavde dhe ta adhurojmë, t’i tregojmë dashurinë tonë për Të dhe ta falënderojmë për gjithçka që Ai ka bërë dhe vazhdon të bëjë për ne. Ne mund të ndajmë hapur atë që është në zemrat tona me Të dhe të shprehim shqetësimet dhe nevojat tona. Ne mund të ndërmjetësojmë për të tjerët në kohën e tyre të nevojës. Ne mund t’i sjellim kërkesat tona tek Ai dhe të kërkojmë ndihmën e Tij. Ne mund t’i tregojmë Atij se sa shumë i vlerësojmë gjërat e bukura që Ai krijoi dhe e falënderojmë Atë për morinë e bekimeve që Ai derdh mbi secilin prej nesh.

Kur jemi të dobët dhe të lodhur, mund të flasim me Të për këtë. Kur kemi bërë gabim dhe kemi mëkatuar, mund të rrëfehemi, të kërkojmë dhe të marrim faljen e Tij. Ne mund të flasim me Të kur jemi të gëzuar ose të trishtuar, me shëndet të mirë ose të dobët, pavarësisht nëse jemi të pasur apo të varfër, sepse kemi një marrëdhënie me Atë që jo vetëm na krijoi, por që na do thellësisht dhe dëshiron të përfshihet në çdo aspekt të jetës sonë.

Lutja është mjeti ynë për të ftuar Zotin të marrë pjesë në jetën tonë të përditshme, për t’i kërkuar Atij që të përfshihet drejtpërdrejt dhe ngushtë me gjërat që janë të rëndësishme për ne. Kur vijmë para Tij në lutje, ne i kërkojmë Atij të marrë pjesë aktive në jetën tonë ose në jetën e atyre për të cilët lutemi. Lutja përcjell realitetin e situatës sonë të përgjithshme, që ne kemi nevojë për Të dhe dëshirojmë praninë e Tij në jetën tonë. Komunikimi me Zotin në lutje është një mjet për t’u afruar më shumë me Të, për të thelluar marrëdhënien tonë.

Mësime nga Ungjijtë rreth lutjes

Gjatë të katër Ungjijve, kur Jezusi lutej, Ai vazhdimisht i lutej Atit të Tij dhe i mësonte dishepujt e Tij të bënin të njëjtën gjë. Nëpërmjet besimit në Jezusin, ne jemi bërë fëmijë të Zotit (Gjoni 1:12). Kur lutemi, vijmë para Atit tonë. Ne jemi në gjendje të kemi një lidhje të ngushtë me Të, siç do të bënim me atin tonë tokësor.

Përveç lutjes ndaj Atit në emër të Jezusit, siç Jezusi i udhëzoi dishepujt e Tij për të bërë, në Ungjijtë mësojmë se lutjet duhet t’i ofrohen edhe Jezusit. “Çfarëdo që të kërkoni në emrin tim, do ta bëj, që Ati të përlëvdohet në Birin. Në qoftë se kërkoni diçka në emrin tim, unë do ta bëj ” (Gjoni 14:13–14).

Kur Jezusi mësoi për lutjen përmes shëmbëlltyrave, Ai bëri krahasime me situata të tilla si miku që mori hua bukët në mesnatë (Luka 11:5–8), ose gjykatësi i padrejtë që përfundimisht iu përgjigj lutjes së gruas (Luka 18:1–8). Nëpërmjet këtyre shembujve të historisë, Ai vuri në dukje se nëse miku ose gjykatësi i padrejtë do t’u përgjigjej peticioneve të bëra atyre, aq më tepër Ati ynë në qiell do t’u përgjigjej peticioneve tona? Ai tregon se mund të kemi besim se lutjet tona do të dëgjohen gjithmonë nga Ati ynë bujar dhe i dashur (Mateu 7:9–11).

Në shëmbëlltyrën e tagrambledhësit dhe fariseut, Jezusi flet për përulësi dhe rrëfim në lutje (Luka 18:10–14). Jezusi mësoi se lutjet pompoze dhe pretenduese që tërheqin vëmendjen ndaj vetes duhet të shmangen; përkundrazi lutjet duhet të burojnë nga sinqeriteti i zemrës dhe motivi (Mateu 6:5–6). Me shembullin e Tij ne mësojmë të lutemi në vetmi (Luka 6:12), të lutemi në falënderim (Gjoni 6:11), të lutemi kur përballemi me vendime dhe të ndërmjetësojmë në lutje për të tjerët (Gjoni 17:6–9).

Lutja luan një rol jetësor në jetën tonë shpirtërore, lidhjen tonë me Zitub, rritjen tonë të brendshme dhe efektivitetin tonë si të krishterë. Shembulli i lutjes së Jezusit, largimi nga zënia e jetës së Tij, marrja e kohës vetëm në lutje, ndërmjetësimi për të tjerët dhe lutja e lutjeve efektive, shënon gjurmët për ata që dëshirojnë të ecin në gjurmët e Tij.

Lutja nuk ka për qëllim të jetë një bisedë e njëanshme, me ne që flasim dhe presim që Zoti të bëjë të gjithë dëgjimin. Në kohë lutjeje, ne gjithashtu duhet të hapemi për të dëgjuar atë që Zoti dëshiron të na thotë, përmes Biblës, përmes asaj që mësuesit ose predikuesit e perëndishëm thonë ose shkruajnë, ose duke heshtur para Tij dhe duke hapur zemrat tona për të dëgjuar zërin e Tij të na flasë personalisht.

Zoti mund të na flasë në shumë mënyra: përmes përshtypjeve që Ai jep, mendimeve që Ai vendos në mendjet tona, përmes vargjeve biblike ose zërit të Frymës së Tij që u flet zemrave tona. Lutja është komunikim dhe komunikimi është një rrugë me dy kalime. Pra, përveçse t’i kërkojmë Zotit të dëgjojë atë që po i themi Atij, ne gjithashtu duhet t’ i japim Atij mundësinë të flasë me ne.

Lutja është mjeti ynë për të komunikuar me Zotin, për të hyrë dhe për të qëndruar në praninë e Tij. Ndërsa ngjitemi në prehrin e Atit tonë qiellor, si fëmijët e Tij, ne mund t’i kërkojmë Atij çdo gjë, ne mund t’i besojmë Atij për çdo gjë. Ne mund të ndiejmë dashurinë e Tij për ne, sigurinë e Tij, kujdesin e Tij.