Dhe të keni para së gjithash një dashuri të madhe për njëri-tjetrin, sepse ”dashuria do të mbulojë një shumicë mëkatesh”.1
Gjithmonë kam qenë i vetëdijshëm për dashurinë duke anashkaluar gabimet, papërshtatshmëritë, pikat e dobëta dhe gjërat frustruese për të tjerët. Por ky varg në fakt trajton dashurinë që mbulon mëkatin. Jo vetëm fjalët e rastit “Kam harruar ta shënoj në kalendar” apo shoqja që përtypet me zë të lartë. Por mëkati, gjërat që na lëndojnë, që na ndajnë nga Zoti, që e bëjnë të vështirë për ne të duam ose të falim të tjerët, gjërat që e dimë se mund t’i bëjmë më mirë, por nuk po përpiqemi me të vërtetë.
Më lejoni t’ju them se si kjo më foli mua, me burrin tim, fëmijët e mi, të dashurit e mi. Në secilin nga këta njerëz të mrekullueshëm, mund të identifikoja gjëra që janë të gabuara, gabime, dhe po, mëkate. Dhe sigurisht, kjo shkon në të dyja anët dhe ata absolutisht mund të bëjnë të njëjtën gjë me mua! ePor nganjëherë ndjej kaq pak hir për ta, dhe nganjëherë, mund të ndihem e justifikuar në qëndrimin tim. Nuk dua të bëj kompromis, të lejoj të keqen në jetën tonë, por vërtet, kush mund ta mbajë një standard të tillë?
Ky është një koncept i vështirë për mua për t’u shprehur, sepse ndihem sikur është shumë e lehtë të biesh vazhdimisht në një ekstrem ose në tjetrin, ose “gjithë hiri”, i cili ndonjëherë flirton me kompromisin dhe pranimin e mëkatit, ose “gjithë e vërteta”, e cila më çon në të qenit e ashpër dhe gjykuese, ndryshe nga si do të ishte Jezusi. Realiteti është se të dyja këto ekstreme ndikojnë në dobinë tonë për Zotin dhe marrëdhënien tonë me të tjerët.
Peshorja është një vend ku e vërteta mund të lartësohet ashtu siç duhet të jetë, por hiri mund të jepet, ashtu siç edhe duhet të jetë. Fjala e Zotit ofron një udhëzues për jetën dhe me siguri mund të ndryshojë jetën e dikujt, por unë nuk kam aftësinë për të bërë askënd të drejtë dhe kjo nuk është puna ime. Puna ime është të kem dashuri, për të cilën Fjala e Zotit thotë se mbulon një shumicë mëkatesh.
Do të mendoj për këtë herën tjetër që fëmija im adoleshentim do të ketë një qëndrim, burri im nuk do të reagojë ndaj kujtesave të mia miqësore në mënyrën që shpresoja, do të dëgjoj shoqen time të zemërohet me një shofer tjetër ndërsa jam duke folur në telefon me të dhe unë do të përpiqem ta mbuloj atë me atë dashuri të madhe dhe të mahnitshme që shkaktoi “Krishti vdiq për ne, kur ne ishim ende mëkatarë.”2