Ungjijtë u shkruan disa dekada pas vdekjes dhe ringjalljes së Jezu Krishtit nga besimtarët e asaj dite. Falë rrëfimeve të tyre për historinë e Jezusit, jetën e Tij, fjalët e Tij, veprimet e Tij dhe premtimin e Tij për shpëtim janë ruajtur dhe ndarë pa pushim gjatë shekujve. Dy mijë vjet më vonë, ne vazhdojmë të lexojmë dhe studiojmë të njëjtët ungjij, siç bënë lexuesit e parë.
Historianët datojnë shkrimin e tre ungjijve të parë: Mateut, Markut dhe Lukës, midis viteve 45 dhe 69 pas Krishtit, dhe të fundit, Gjonit, rreth vitit 90 pas Krishtit. Ndërsa askush nuk e di me siguri, Ungjilli i Markut përgjithësisht konsiderohet të jetë ungjilli i parë i shkruar, me Mateun dhe Lukën që u shkruan më vonë, dhe Ungjilli i Gjonit u shkrua dekada pas tre të tjerëve.
Fokusi i shkrimtarëve të ungjillit nuk ishte të jepnin një përshkrim të hollësishëm të jetës së Jezusit. Në vend që të paraqesin veprimet e Jezusit në detaje, këto shpesh përmblidhen në fraza të tilla si “Ai i shëroi të gjithë” (Luka 4:40), ose “Ai udhëtoi nëpër të gjitha qytetet dhe fshatrat duke mësuar dhe predikuar” (Marku 1:38–39). Gjoni shkroi në fund të ungjillit të tij se kishte shumë gjëra të tjera që Jezusi bëri që nuk përfshiheshin në ungjillin e tij (Gjoni 20:30–31).
Shkrimtarët e ungjillit përshkruanin vetëm ato pjesë të jetës së Jezusit që ata mendonin se do t’i informonin më mirë lexuesit se kush ishte Jezusi, çfarë predikoi Ai dhe çfarë do të thoshte e gjitha kjo për sa i përket vdekjes, ringjalljes dhe shpëtimit tonë. Qëllimi kryesor ishte të ndante lajmin e mirë, të thërriste të tjerët në besim në Jezusin dhe të siguronte një mjet për t’u mësuar besimtarëve të rinj rreth Tij dhe mesazhit që Ai predikoi, në mënyrë që ata të mund ta ndanin atë me të tjerët.
Para shkrimit të ungjijve, pjesa më e madhe e përmbajtjes së tyre do të kishte qarkulluar gojarisht. Me sa duket kishte edhe disa tregime të shkruara të gjërave që Jezusi tha dhe bëri, siç dëshmohet nga ajo që Luka shkroi në fillim të ungjillit të tij:
“Mbasi shumë vetë ndërmorën të renditin tregimin e ngjarjeve që ndodhën në mesin tonë, ashtu si na i përcollën ata që ishin bërë nga fillimi dëshmitarë okularë dhe shërbyes të fjalës, m’u duk e mirë edhe mua, pasi i hetova të gjitha gjërat me kujdes që nga fillimi, të t’i shkruaj sipas radhës, fort i nderuari Teofil, që ti të njohësh vërtetësinë e gjërave që të kanë mësuar.” (Luka 1:1–4).
U bë e rëndësishme që informacioni rreth Jezusit dhe mësimeve të Tij të vihej në formë të shkruar në atë kohë për dy arsye: Njëra ishte se ungjilli ishte përhapur në pjesën më të madhe të Perandorisë Romake të asaj kohe. Kjo do të thoshte se nuk ishte më e mundur që apostujt dhe besimtarët e tjerë të hershëm të udhëtonin në cepat e largët të perandorisë për të ndarë personalisht atë që kishin mësuar në këmbët e Jezusit. Arsyeja tjetër ishte se dëshmitarët origjinalë po plakeshin dhe disa prej tyre po vdisnin. Historia e Jezusit, jeta e Tij dhe mësimet e Tij duhej të shkruheshin në mënyrë që të ruheshin dhe të ndaheshin përtej aftësive të njerëzve që po e shpërndanin atë gojarisht.
Brenda gjysmës së parë të shekullit të dytë, ndoshta brenda një dekade ose dy nga shkrimi i ungjillit të Gjonit, katër ungjijtë filluan të qarkullojnë së bashku. Gjatë kësaj periudhe të njëjtë, kishte edhe një koleksion tjetër shkrimesh që qarkullonin midis kishave, trupi i letrave të Palit, të referuara si letrat me vargje. Me kalimin e kohës, Veprat u bënë lidhësi midis ungjijve dhe letrave të Palit, të cilat kur u kombinuan me letrat e tjera me vargje dhe përfundimisht u bënë Dhiata e Re.