Biblia na thotë të duam të afërmin tonë ashtu si duam vetveten. Po si është për të lënë të afërmin të na dojë ashtu si duam vetveten?

Për shumë prej nesh, kjo është e vështirë. Ne shpesh përqendrohemi tek mësimi për të dhënë dashuri, por sa prej nesh dinë të pranojnë dashuri po aq lehtë? A e kemi menduar ndonjëherë që njohja e kufizimeve tona dhe pranimi i një veprimi mirësie mund të jetë gjithashtu një mënyrë për të dashur të tjerët? Çfarë na bën të hezitojmë të pranojmë ndihmën e dikujt tjetër? Ndoshta na duket nënvlerësuese. Mund të kemi krenari për pavarësinë tonë ose nuk duam të ndjehemi të detyruar ndaj askujt. Apo ndoshta ndiejmë se nuk jemi të denjë për mirësinë që na ofrohet.

Një herë, kur isha duke mësuar të qep patchwork, krijova një dizajn në pëlhurë që doja ta ktheja në një çantë. E pyeta një shoqe që ishte rrobaqepëse nëse mund ta bënte çantën për mua. Ajo e bëri, dhe doli bukur. Sa gjest i ëmbël dashurie! Vazhdova ta pyesja se sa i detyrohesha, por ajo këmbënguli se ishte falas. Unë ndoshta e mërzita atë sepse pas herës së pestë që u përpoqa ta paguaja, ajo më në fund tha: “Nuk mund të lejosh dikë të bëjë diçka të mirë për ty?” Pikërisht atëherë kuptova se nuk kisha mësuar ende se si ta pranoja ndihmën me dashamirësi.

Po ashtu, është shumë e këndshme të pranosh komplimente, por shpesh është e vështirë t’i pranojmë ato pa thënë, “Oh, nuk ishte asgjë!” Në vend të kësaj, mund të përgjigjemi thjesht me, “Faleminderit, është shumë bujare nga ana juaj!” Shpesh, duke pranuar komplimentet me dashamirësi, i bëjmë edhe ata të ndihen mirë. Kështu, të dyja palët fitojnë!

Kam vënë re se shumica e njerëzve pëlqejnë të ndihen të dobishëm dhe të vlerësuar. Ata e kanë seriozisht kur thonë: “Çfarë mund të bëj për të ndihmuar?” Ky është një shenjë e miqësisë së vërtetë dhe një pjesë e ndërtimit të një komuniteti.

Për shembull, komshiu im rrit pula dhe ka kënaqësi t’mi dhurojë disa vezë kur kaloj pranë shtëpisë së tij. Mendoj se ai është pak i vetmuar dhe ndoshta vezët janë mënyra e tij për të filluar një bisedë. Fytyra e tij ndriçohet gjithmonë kur e falënderoj.

Jezusi na mësoi se është më e bekuar të japësh sesa të marrësh (Veprat e Apostujve 20:35). Por për të qenë një dhënës, duhet të ketë një marrës. Le të mësojmë se si të jemi të dy!