Që në fëmijëri u rrita duke pasur besim. Nuk dyshova kurrë në ekzistencën e një Zoti të dashur që kujdesej për jetën time dhe që i përgjigjej lutjeve të mia e më ndihmonte çdo ditë. Fillova të lutesha që në momentin kur mësova të flisja. Këndoja këngë për Jezusin dhe e doja Atë. Ai ishte shumë i pranishëm në jetën time. Kur më vdiqën xhaxhallarët, nuk ishte një rast hidhërimi për mua, por festimi për vajtjen e tyre në një botë më të mirë.

Por kur isha adoleshente, fillova të dyshoja principet e besimit që më kishin mësuar kur isha fëmijë. Shikoja prindërit e mi dhe besimin e tyre te Zoti dhe Bibla si të gabuar dhe fillova të shndërrohem nga një besimtare në dyshuese e deri diku në agnostike. Ajo që shihja në botën që më rrethonte nuk kishte më kuptim dhe lidhje me besimin që kisha patur kur isha fëmijë. Kur deklarova hapur sistemin tim të ri të besimit, prindërit e mi buzëqeshën dhe më thanë se ishin të gatshëm të më dëgjonin, por nuk mund të hiqnin dorë nga ajo që ata e dinin se ishte e drejtë.

Kërkimi im shpirtëror përkoi me transferimin tim nga një qytet i vogël në Boston. Një ditë m’u desh të merrja trenin për t’u kthyer në shtëpi për pushime. Kisha prerë biletën dhe kisha besim se do e gjeja rrugën për në Stacionin e Jugut me metro.

Pas disa momentesh në tunelet e “T-së” siç njihet për vendasit metroja e Bostonit, zbrita në stacionin e duhur sipas hartës sime, ngjita shkallët dhe u verbova nga drita e fortë e diellit kur dola në sipërfaqe. E dija që stacioni i trenit duhet të ishte aty, por pashë përreth dhe nuk munda ta gjej. Shkova pranjë një harku të madh, por sërish nuk e gjeta. Vazhdoja të shihja orën dhe po bëhesha nervoze nga frika se mos humbja trenin. Pyeta një kalimtar, por ai më pa çuditshëm dhe u largua.

Më në fund përfundova në anën tjetër të rrugës. E inatosur i hodha një sy vendit ku kisha qëndruar më parë. Tre metra në lartësi mbi trotuar ishte shkruar me shkronja gjigande “Stacioni i Jugut.” Atje, në vendin ku kisha dalë nga metroja, ishte dhe hyrja e stacionit të trenit, tek i njëjti hark i madh ku kisha ndaluar për të qetësuar sytë para pak minutash. Ishte aq e madhe dhe e dukshme, por nuk mund ta dalloja nga pozicioni i mëparshëm. Vetëm pasi u largova dhe ngrita kokën, munda të shoh se kisha qenë aty ku duhej të isha gjatë gjithë kohës.

Pak pas asaj ngjarje, fillova të kuptoj se isha ndryshe nga miqtë e mi mosbesues. Sa për fillim, më pëlqente të haja drekën në një varrezë të vjetër në Rrugën Tremont ku gurët e varrit datonin që në vitet 1600. Një ditë një shoqe erdhi me mua dhe më tha: “A nuk të duket pak e çuditshme të vish të çlodhesh në varreza? A nuk të bën të mendosh për vdekjen, a nuk të frikëson?”

U mendova pak teksa mbarova sanduiçin. “Nuk kam frikë fare.”—u përgjigja. “Mendoj se vdekja është thjesht një rrugëkalimi nga kjo botë te tjetra, si një lloj rilindje. Unë besoj se kur të vdes do gjendem në një botë më të madhe dhe më të mirë.” Ajo që më bëntë të isha ndryshe nga miqtë e mi ishte se thellë brenda meje kisha ende besim—besoja ende te Jezusi dhe Zoti.

Pak ditë më vonë u shkrova prindërve për atë që më ndodhi tek Stacioni i Jugut dhe paralelizmin me udhëtimin tim vajtje-ardhje në agnozticizëm. Nga pika e re e vëzhgimit, nuk kisha dyshim lidhur me atë që besoja. I falenderova për besimin që më kishin ushqyer, si dhe për durimin dhe mirëkuptimin. Ata e dinin gjatë gjithë kohës se ajo që duhet të bëja ishte “të kaloja rrugën dhe të ngrija kokën sipër.”

Me kalimin e viteve u bëra nënë e tetë fëmijëve, dhe me rritjen e fëmijëve të mi kam vënë re se disa prej tyre kanë dyshime rreth besimit të tyre dhe lëkunden. Jam përpjekur të ndjek shembullin e prindërve të mi; të kuptoj duke imagjinuar fëmijët e mi duke ndenjur në një nga harqet e Stacionin të Jugut dhe duke e kërkuar. Unë lutem për ta dhe e di që stacioni është atje, pavarësisht nëse ata e besojnë apo jo, dhe lutem që ata të ngrenë kokën e të kuptojnë se ku ndodhen.

Ndonjëherë të gjithë ndihemi të humbur dhe pyesim veten ku është Zoti. Kërkojmë përreth për më shumë besim dhe për kuptimin e jetës, vetëm për të zbuluar se është aty para nesh, më i madh se vetë jeta. Si Stacioni i Jugut, ne po qëndrojmë përpara tij dhe duhet thjesht të lëvizim në një pikë tjetër për të kuptuar se jemi aty ku na takon të jemi.