Ekziston një mendim i gabuar se Kepi i Shpresës së Mirë shtrihet në majën jugore të kontinentit afrikan. Në realitet, pika ku takohen Oqeani Atlantik dhe ai Indian është rreth 150 km në juglindje, por fakti që ky konfuzion ka rezistuar për kaq shumë kohë dhe është ende mjaft i zakonshëm ilustron se çfarë një zonë e paarritshme dhe tmerruese ishte kjo për shekuj me radhë. Megjithëse përpjekjet për të rrethuar Afrikën datojnë prapa në periudhën parakristiane, rrumbullakosja e parë e suksesshme (e dokumentuar) u krye nga marinari portugez Bartolomeu Dias në vitin 1488. (Doli se sekreti ishte të lundroje larg në oqean të hapur sesa të përqafoje bregun.)
Tradita thotë se Dias fillimisht i vuri emrin zonës së Kepit të Stuhive, dhe se ai u sundua nga mbreti i Portugalisë, i cili zgjodhi emrin me të cilin e njohim, pasi përfaqësonte shpresën e një rruge të re në lindje.
Vdekja, dikur “pelerina e stuhive” ku jeta dhe shpresat ishin mbytur, u pushtua kur Jezusi u ngrit nga të vdekurit në mëngjesin e Pashkëve. Kur Maria Magdalena dhe dy gra të tjera shkuan te varri ku ishte varrosur Jezusi, ishte ende errësirë. Ata nuk kishin asnjë ide se si do të lëviznin gurin që mbyllte varrin dhe pyesnin veten se si do të përfundonin balsamosjen e trupit të Jezusit. Për habinë e tyre, kur arritën te varri, guri ishte rrokullisur tutje… por trupi ishte zhdukur.
Maria fillon një bisedë me një të huaj në kopsht, dhe një fjalë e tij e kthen errësirën e saj në dritë: “Maria”. Ajo e njeh zërin. Është konfuze, mahnitëse, e pabesueshme dhe megjithatë, Jezusi është gjallë!
Si rezultat i ringjalljes së Jezusit, si ata eksplorues të shekullit të pesëmbëdhjetë, ne mund të shohim përtej “Kepit të Stuhive” për shpresën e qiellit dhe jetën e përjetshme me Zotin. Ky Jezus i gjallë është ende me ne dhe i premton secilit prej nesh: “Sepse qëndron me ju dhe do të jetë në ju.”1 Kjo është zemra e besimit tonë dhe arsyeja pse ne festojmë Pashkët këtë muaj.
- Gjoni 14:19 ↑