E njoha 13 vjeçe shoqen time, Laura, kur e solli një fqinj në shtëpinë tonë. Këmbyem numrat e telefonit të shtëpisë dhe shumë shpejt u bëmë shoqe të ngushta. Të kisha një shoqe të ngushtë ishte një përvojë e re për mua. Isha e ngazëllyer që dikush donte të ishte shoqja ime, s’ishte mikeshë e familjes, shoqe e motrave të mia të mëdha, dikush të cilin e njihja nga kisha apo shkolla, por dikush të cilin mund ta telefonoja dhe bisedoja apo të kaloja kohë fundjavave.
Në fillim, mami im ra dakord të më çonte me makinë në shtëpinë e saj. Ne e kalonim të shtunën së bashku, shpesh duke u kujdesur për vëllezërit dhe motrat e saj më të vogla për disa orë dhe më pas, ishim të lira të dilnim. Flija në shtëpinë e saj dhe shkoja në kishë me familjen e saj të dielën, pastaj kthehesha në shtëpi me prindërit e mi.
Pasi e praktikuam këtë për disa javë, planet e mia të mëngjesit të së shtunës u përmbysën. Ma tha se atë ditë i duhet të pastronte shtëpinë me themeli dhe nuk mund të më çonte. Unë dëshpërimisht desha të shihja shoqen time, por të gjithë lotët dhe lutjet e mia nuk hynë në punë dhe si përfundim mami më tha që nëse dëshiroja vërtet të shkoja te shtëpia e Laurës, mund të shkoja më këmbë. Më duket se u befasua kur më pa teksa po bëja gati një çantë të vogël dhe t’i drejtohesha kodrës, por tashmë doja vetëm të dilja nga shtëpia.
Ajri i mëngjesit ishte i freskët dhe teksa kaloja fermat e fqinjëve tanë një e nga një, fillova të vija re lulet e egra që po rriteshin përgjatë rrugës, si dhe mënyrën si tufat e pemëve kufizonin kullotat dhe fushat. Papritur kuptova që e kisha harruar sa e inatosur dhe e frustruar.
Në atë moment, mendoja se fakti që duhet të ecja për te shtëpia e shoqes sime atë mëngjes të shtune ishte gjëja më e “keqe” që mund të më ndodhte. Por në realitet, ishte gjëja më e mirë që mund të më kishte ndodhur. Në përpjekje për të zgjidhur një problem atë mëngjes, unë zbulova një zakon jete, që më ndihmon të përballem me frustrimet dhe shqetësimet e jetës sime. Më ka ndihmuar t’i kthej mendimet e mia në një shëtitje manifestuese dhe lutëse, si dhe më ka sjellë një paqe të tmerrshme, pa përmendur këtë, ushtrimin fizik. Përmes ecjes, mendimet e mia janë kthyer në një melodi, shqetësimet e mia në lutje, ndërsa, heshtja ime në meditim.