– Një rrëfim për arrestimin e Jezusit, siç e tregoi shërbëtori i kryepriftit, Malkus
24 orët e fundit kanë qenë shqetësuese, tmerruese, të mrekullueshme. Filloi me një urdhër nga Kajafa, kryeprifti, Kajafa, kukulla e Romës, Kajafa, të cilit unë i shërbej. “Malko, bëje këtë! Malko, bëje atë!” Dhe sigurisht, duhet të bëj ashtu siç më thonë. Unë jam kukull e një kukull, këtu për të kryer punën e tij të ndyrë. Dhe kjo ishte puna më e ndyrë që më është dhënë ndonjëherë.
Urdhri im ishte që t’i jepja urdhrat e kryepriftit kapitenit të tempullit, të shkoja me të dhe me njerëzit e tij për të kapur Jezusin dhe për ta çuar në sallën e gjyqit. E kishim bërë këtë gjë më parë kur patëm arrestuam mësues të tjerë mashtrues, por këtë herë diçka tek unë i rezistoi urdhrave të mi.
Muaj më parë kisha dëgjuar Jezusin të fliste dhe unë po ju them, asnjë njeri tjetër nuk foli si Ai! “Duaji armiqtë e tu. Bëjini mirë atyre që të urrejnë”. Ky është një mesazh që s’e dëgjon shpesh! Me të gjithë të tjerët është “sy për sy e dhëmb për dhëmb”. Fanatikët duan që t’i kthehet vendi i tyre. Fanatikët fetarë duan që feja e tyre të kthehet. Tregtarët mashtrues e rënë pre e mashtrimit duan paratë e tyre mbrapsht. Të gjithë duan hakmarrje. Jezusi është ndryshe.
Kajafa donte që ta arrestonim Jezusin në mes të natës, sepse kishte frikë se do të kishte trazira nëse njerëzit e thjeshtë do të ishin përreth do ta shikonin. Jezusi kishte bërë shumë mrekullira dhe shumica e njerëzve e donin Atë. Në fakt, turma e thirri që Ai të ishte mbreti i tyre pas hyrjes së Tij në qytet vetëm pak ditë më parë.
Ideja ishte të gjente Jezusin në kopshtin ku Ai shkoi për t’u lutur, ta kapte në befasi dhe ta arrestonte përpara se të mund të shpëtonte. Por kur arritëm atje, ishte sikur Ai e dinte që ne po vinim për Të dhe po e prisnim. Juda Iskarioti bëri atë për të cilën ishte paguar dhe tregoi me gisht Jezusin nga grupi i dhjetëra burrave. Çfarë mënyre për të tradhtuar udhëheqësin e tij me një puthje!
Ne mund ta shpëtonim thesarin e tempullit me 30 monedhat prej argjendi që krerët e priftërinjve i paguanin Judës, sepse para se të thoshim ose të bënim ndonjë gjë, Jezusi na pyeti: “Kë kërkoni?”
“Jezusin e Nazaretit!” ‑ iu përgjigja.
“Unë jam,” tha Jezusi. Prania e tij ishte aq e fuqishme, saqë të gjithë ne që kishim ardhur për ta arrestuar, ramë përtokë. “Kë kërkoni?” Jezusi pyeti përsëri.
“Jezusin e Nazaretit,” përsërita ndërsa luftoja të qëndrojë mbi këmbët e mia.
“Jua thashë që unë jam ai që kërkoni, prandaj lërini këta të shkojnë!”, tha ai, duke treguar dishepujt e tij.
Por njëri prej tyre, ai që e quajnë Pjetër nuk donte të largohej pa luftë. Nxori shpatën dhe u tur. U shmanga dhe mendova se kishte humbur shënjestër, por pastaj ndieva një dhimbje të mprehtë dhe gjak që rridhte nga koka ime. Më iku veshi! Rashë në gjunjë dhe shtrëngova plagën, duke u përpjekur më kot të ndaloja rrjedhjen e gjakut. Rrobat e mia u bënë një katrahurë e përgjakur dhe fillova të humb vetëdijen.
Papritmas një dritë e madhe më pushtoi. Dikush thirri emrin tim. Ishte Jezusi, i gjunjëzuar mbi mua dhe duke mbuluar plagën time me dorën e Tij. Ndieva një dridhje të ngrohtë. Dhimbja u ndal. Sytë e Jezusit ishin të mbushur me dashuri. Ai nuk tha asnjë fjalë, por e dija se Ai ishte miku, jo armiku im. Unë gjithashtu e dija se do të isha mirë, por çfarë do të ndodhte me Jezusin? Kisha marrë pjesë në arrestimin e tij dhe tashmë isha penduar.
“Hiqe atë shpatë”, i tha Jezusi, duke iu drejtuar Pjetrit. Kush rron prej shpatës, prej shpatës do të vdesë.
Mendoj se disa nga rojet ishin po aq të befasuar sa unë që Jezusi mund të kishte dashuri të mjaftueshme për të shëruar armiqtë e Tij. Disa madje mund të kenë pyetur veten, ashtu si unë, nëse Ai me të vërtetë ishte Biri i Zotit. Megjithatë, jo kapiteni i rojes së tempullit. Ai kurrë nuk dyshon në urdhrat e tij. E ngriti Jezusin në këmbë dhe një çast më vonë u larguan të gjithë.
I vetëm në kopsht, sodita mrekullinë që sapo kishte ndodhur. Veshi im ishte rikthyer i plotë, por rrobat dhe lëkura ime e njomur me gjak ishin prova se diçka e mahnitshme kishte ndodhur. Si ka mundësi që të tjerët e kanë hedhur poshtë këtë mrekulli kaq shpejt? Si mund të kenë qenë kaq të pashpirt?
Kur u ktheva në shtëpi, ndërsa pastroja fytyrën dhe krahët dhe ndërroja rrobat, nuk mund të hiqja dorë nga mendimi se kisha qenë thjesht një bashkëpunëtor në një krim të tmerrshëm.
Vrapova në pallatin e kryepriftit për të parë se çfarë do t ‘i ndodhte Jezusit dhe e gjeta vendin të mbushur me njerëz. Lajmi i arrestimit të Jezusit u përhap shpejt.
“Ku është Ai?” Pyeta një nga rojet.
“Procesi gjyqësor ka filluar. Kajafa është i bindur tashmë se ky njeri i Jezusit është fajtor për blasfemi. Ai do të gjykohet shpejt e shpejt. Jezusi nuk ka asnjë shans,” u përgjigj roja i ftohtë.
Vazhdova të ndieja veshin tim. Nuk kishte asnjë dhimbje, asnjë dëmtim. I kalova gishtat mbi vendin e prerë, por nuk mund të ndieja as edhe një shenjë. Si ka mundësi?
Ky mendim u kthye, madje edhe më i fortë se më parë. Unë jam përgjegjës për këtë. Më dukej vetja sikur isha në gjyq. Ai më shëroi. Ai më tregoi dashuri dhe mëshirë. Tani ai është i rrethuar nga ujqër që kërkojnë të etur gjakun e tij. Çfarë kam bërë?
Roja kishte të drejtë. Kajafa dhe krerët e priftërinjve bënim gjykimet me shpejtësi, por sipas ligjit romak ata nuk kishin autoritet ta dënonin Jezusin me vdekje.
Unë e ndoqa Jezusin kur u çua në gjyq para Pontius Pilatit, guvernatorit romak. Akuzuesit e Jezusit ishin pak a shumë si ne që ishim në kopsht, gati duke u përkulur sa herë që Ai fliste. Ata e dinin se Jezusi nuk ishte një njeri i zakonshëm.
“Unë nuk gjej asnjë faj tek Ai,” tha Pilati pas marrjes në pyetje. Por kur pa se turma ishte shtyrë nga priftërinjtë për të kërkuar ekzekutimin e Jezusit dhe ishte gati për të protestuar, kërkoi një legen me ujë dhe lau duart, duke thënë: ” Unë jam i pafajshëm për gjakun e këtij të drejti. Dhe nëse doni ta kryqëzoni, edhe ju do ta shihni ”.
Atëherë Pilati e dorëzoi Jezusin që të kryqëzohej dhe i gjithë garnizoni i ushtarëve romakë u mblodh rreth Jezusit. E veshën me një petk të kuq dhe i vunë mbi kokë një kurorë me ferra. E pështynë dhe e përqeshën. “Tungjatjeta, o mbret i hebrenjve!” Pastaj e veshën përsëri me rrobat e tij dhe e çuan tutje që të kryqëzohej.
Turma më shtyu ndërsa po kalonte nëpër rrugët e ngushta të Jeruzalemit derisa arritëm te kodra e quajtur Golgota, “vendi i kafkës”, jashtë qytetit. Deri në kohën kur unë hapa rrugën në frontin e turmës, ushtarët tashmë e kishin gozhduar Jezusin në një kryq dhe e ngritën atë të vdiste si një kriminel i zakonshëm. Fytyra dhe trupi i tij ishin të spërkatura me gjak, si unë në kopsht.
Në mendjen time udhëtova mbrapa disa muaj, kur e dëgjova Atë t’i thoshte një turme, “Kam ardhur të kërkoj dhe të shpëtoj të humburit.”
Edhe pse isha i sigurt se Ai nuk do të ishte në gjendje të më dëgjonte mbi zhurmën e turmës që ishte mbledhur për ta parë Atë të vdiste, e thirra Atë, “Unë jam i humbur, Jezus. Më fal për atë që bëra!”
Pastaj më vështroi drejt në sy me të njëjtën dashuri që pashë në kopsht. E dija që isha i falur. Ishte një mrekulli kur më shëroi veshin, por një mrekulli akoma më e madhe kur Ai më shëroi zemrën.
Pak më vonë, Kajafa arriti të përqeshte Jezusin dhe të gëzohej për fitoren e tij. Ai ishte kaq i ndryshëm nga Jezusi, kaq i mbushur me urrejtje dhe ligësi. “Në qoftë se je mbreti i Izraelit, zbrit nga kryqi!” Ne do të të besojmë. Ti besoje Zotin, le të shpëtojë ai tani!
Qielli u errësua, era fryu, bubullima tundi faqen e malit dhe Jezusi thirri, “O Atë, fali ata sepse nuk dinë ç ‘bëjnë!” Edhe pse ishte i varur atje duke vdekur, Ai i fali ekzekutuesit e Tij.
Tani e di se çfarë duhet të bëj. Duhet të gjej një mënyrë për t’i shërbyer Mjeshtrit tim të ri nga dashuria dhe mirënjohja.