Dashuria e pakushtëzuar e Zotit nuk ka kufij, është e pandryshueshme dhe pa kufizime. Jepet lirisht, pa marrë parasysh asgjë. Të gjithë kemi mëkatuar dhe mëkati sjell ndarjen nga Zoti. Megjithatë, Zoti na do. Kjo nuk do të thotë se Ai pëlqen gjithçka që bëjmë, por Ai na do. Në fakt, Ai e do njerëzimin aq shumë sa bëri të mundur që ndarja e shkaktuar nga mëkatet dhe keqbërjet tona të mbushej përmes urës së krijuar nga vdekja sakrifikuese të Birit të Tij, Jezusit.

“E shihni, pikërisht në kohën e duhur, kur ne ishim ende të pafuqishëm, Krishti vdiq për të paudhët. Zoti tregon dashurinë e tij për ne në këtë: Ndërsa ishim ende mëkatarë, Krishti vdiq për ne” (Romakëve 5:6–8).

Zoti na do jo për shkak të asaj që jemi, por për shkak të asaj që Ai është. Ai e do çdo person në të gjithë botën në mënyrë të barabartë dhe pa kushte. Edhe nëse dikush nuk ka dëgjuar kurrë për Zotin, edhe nëse dikush thotë se e urren Atë, Ai ende e do atë person pa kushte. Dashuria e Zotit është e paimagjinueshme. Është e përkryer.

Çdo person është i çmuar për Zotin, pavarësisht nga mosha, raca, kombësia, pamja fizike, statusi ekonomik, besimi fetar, përkatësia politike ose orientimi seksual. Mund të mos na pëlqejnë besimet, mënyra e jetesës ose zgjedhjet e çdo personi. Mund të mos pajtohemi me mendimet e tyre politike ose të tjera. Ata mund të jetojnë pa marrë parasysh standardet morale të Zotit, por pavarësisht nga gjendja e tyre, Zoti i do ata.

Jezusi tha se dy urdhëresat më të rëndësishme janë të duam Zotin dhe të duam të tjerët (Mateu 22:37–40) dhe na thuhet që ta lëmë dritën tonë të shkëlqejë, në mënyrë që të tjerët të shohin veprat tona të mira dhe të lavdërojnë Zotin (Mateu 5:16). Kjo thirrje për veprim tregon se Zoti synon që ne të bashkëveprojmë me të tjerët në një mënyrë që pasqyron Atë, t’i trajtojmë të tjerët me dashuri, dhembshuri dhe mëshirë, ashtu siç bën Ai.

Apostulli Jakob shkroi se praktika e vërtetë e besimit përbëhet nga veprimi i jashtëm dhe i brendshëm. I jashtëm ndaj të tjerëve në mënyra praktike dhe i brendshëm përmes përkushtimit ndaj Zotit. Ai tha: “Feja e pastër dhe pa njollë përpara Perëndisë dhe Atit është kjo: të vizitosh jetimët dhe të vejat në pikëllimet e tyre dhe ta ruash veten të pastër nga bota.” (Jakobit 1:27 NLT).

Jezusi vazhdimisht tregoi dashuri ndaj të tjerëve. Ai ndjeu dhembshuri për ata në nevojë dhe u zhvendos në veprim të dashur. Ishte i mëshirshëm. Tregonte dashamirësi. Ushqeu të uriturit dhe shëroi të pikëlluarit. Ai luftoi kundër së keqes dhe padrejtësisë.

Le të bëjmë atë që mundemi për të qenë shembuj të prekshëm të dashurisë së Zotit për njerëzimin, duke ndarë Atë dhe dashurinë e Tij me ata në nevojë.