Çdo vit, marr një letër nga një grua që e kam njohur për rreth gjashtë muaj më shumë se një dekadë më parë. Kur u takuam, jeta ime ndihej sikur po digjej. Kisha katër fëmijë të vegjël, sapo ishim zhvendosur në një qytet të ri, ishim krejtësisht të varfër, martesa jonë ishte nën shumë stres dhe, sinqerisht, edhe besimi im ishte në një pikë të dobët. Nuk kishim miq apo komunitet ku ishim, dhe e ardhmja nuk dukej shumë shpresëdhënëse.

Kjo grua dhe unë u takuam në ditën e parë të shkollës për fëmijët tanë. Ne ishim tërësisht të ndryshme! Ndërsa unë isha e mbingarkuar dhe thuajse e humbur, ajo ishte e qetë dhe e përmbajtur. Ajo kishte krijuar një jetë të thjeshtë, të kuptueshme, pa u shqetësuar për modën e fundit ose tendencat, por me një jetë të vërtetë dhe të thellë.

Fëmijët tanë shpejt u bënë shokë, dhe në vend që të mbante distancën nga unë, një nënë e re dhe e munduar, ajo e hapi shtëpinë dhe jetën e saj për ne. Ne ndamë shumë vakte me familjen e saj, fëmijët e mi kalonin orë të tëra duke luajtur në oborrin e tyre dhe ajo na çoi në kishë me familjen e saj. Ajo planifikoi aktivitete për fëmijët dhe më mësoi se si të navigoja gjërat që ishin të reja për mua. Mbështetja e saj ishte më shumë sesa mund të kisha kërkuar – ishte diçka që as që e kuptoja se kisha nevojë në atë kohë.

Nëpërmjet saj u lidha me një grup të vogël nënash që mblidheshin çdo javë për t’u lutur dhe për të studiuar Biblën. Ishte paksa ironike. Kisha ardhur nga një jetë e përqendruar në punën misionare, duke e ndarë Biblën me të tjerët, megjithatë në atë moment, besimi im ishte më i dobëti. Këto gra më rrethuan, u lutën për mua dhe më ndihmuan kur nuk mund të lutesha për veten time.

Kur mendoj për shembuj dashurie në jetën time, ka shumë. Gjithmonë kam pasur dikë që pasqyron dashurinë e Krishtit për mua. Por kjo grua bie në sy. Unë mendoj se kjo është për shkak se unë kisha aq shumë nevojë për të në atë kohë, dhe sepse ajo me të vërtetë nuk duhej të bënte asgjë. Ajo nuk duhej ta linte jetën e saj të ngatërrohet me kaosin shtesë që solla në të, por ajo e bëri.

Ne i shkruajmë njëra-tjetrës çdo vit, duke ndarë përditësime dhe foto, dhe mirësia dhe miqësia e saj janë ende me mua. Ajo është një kujtesë e vazhdueshme se mundësitë më të mëdha që kemi për të ndikuar në jetën e dikujt shpesh vijnë nga thjesht të qenit i disponueshëm – të qenit i gatshëm të ndajmë pak nga vetja në vend që t’i mbajmë njerëzit në distancë.