Ka qindra libra dhe blogje për rritjen e fëmijëve. Ju mund të gjeni mënyra të thjeshta për të fjetur, për të trajnuar fëmijën tuaj, për të veshur fëmijën tuaj, për të ushqyer fëmijën tuaj, për t’i mësuar fëmijët të lexojnë dhe për të mësuar dhjetëra teknika se si t’i motivoni ata. Por filloni të kërkoni libra dhe këshilla se si të trajtoni adoleshentin tuaj dhe tregu dobësohet ndjeshëm. Mendoj se edhe unë e di pse. Ne prindërit e adoleshentëve nuk duam të tërheqim shumë vëmendje ndaj vetes, që të mos bëhet padurueshëm e qartë se nuk e dimë se çfarë po bëjmë! Unë kam një dekadë që jam prind adoleshentësh dhe tre adoleshentë në shtëpinë time, por unë ende ndihem e pakualifikuar në këtë temë.
Ajo që mund të them është se në këtë sezon të fundit të “fëmijërisë”, e kam ndier Zotin të bëjë një kontroll të butë në zemrën time, pasi Ai më tregon se unë nuk jam pjesa që i mban të gjitha këto së bashku, qoftë përmes mirësisë sime, mençurisë sime ose pranisë sime. Gjithashtu nuk jam shkatërruesja e të ardhmes së tyre përmes ndonjë prej mungesave të mia. Varet nga unë gjithnjë e më pak.
Është shqetësuese të kalosh nga nëna e të vegjëlve, mbijetesa e vërtetë e të cilëve varej nga prania ime e përditshme në më shumë një rol udhëheqës. Ndonjëherë, e kam zemrën në dorë, ndërsa i shoh ata teksa mundohen ose lëndohen dhe mbaj veten që mos ndihmoj ose këshilloj. Ndonjëherë dridhem nga gjërat që ata thonë ose bëjnë, duke e ditur se ato mund të kthehen për t’i kafshuar, por nuk mund t’i mbroj ata nga mësimet e jetës, as nuk dua. Shumicën e kohës, natyrisht, duke i parë ata të arrijnë, të kenë sukses, të mësojnë, të piqen dhe të rriten është e mrekullueshme!
Unë hezitoj t’i quaj këto këshilla, sepse nuk po sugjeroj se di asgjë më shumë se dikush tjetër, por këtu janë disa nga gjërat që po më ndihmojnë sot:
Lutja. Lutja është vendi im i sigurt. Unë mund t’i përpunoj frikërat, shpresat dhe ëndrrat e mia dhe përfundimisht t’ia dorëzoj gjithçka Jezusit.
I lë të shkojnë. Përpiqem të mos ngecem në jetën e fëmijëve të mi duke kërkuar ndonjë mënyrë të veçantë. Ka shumë të papritura dhe kthesa.
I përkrah. Ata ende kanë nevojë për një trajner, një udhëzues dhe një nxitës tifozësh. Unë mund të jem ai person.
U jap kohë. Koha përkthehet në dashuri. Shpenzimi i kohës për nevojat e tyre është investimi më i mirë. Pastroni dhomën e tyre herë pas here, mësoni pak mbi interesat e tyre, bisedoni me ta (edhe nëse ata kryesisht duan ta bëjnë këtë natën vonë).
U komunikoj besim. Duke treguar besim në aftësinë e tyre për të kuptuar gjërat dhe duke i lënë ata të dinë se kanë lirinë të dështojnë e të mësojnë dhe të provojnë përsëri, është kaq e rëndësishme.
I udhëheq ata drejt Jezusit dhe Fjalës së Zotit. Ai nuk ndalon së qeni besnik dhe i vërtetë vetëm sepse besimi i tyre lëkundet.
Më pyesni përsëri pas një viti dhe jam e sigurt se do të kem më shumë për të thënë dhe ndoshta diçka për të riformuluar. Por unë jam duke mësuar, dhe ndoshta më e rëndësishmja, jam duke mësuar se si të mësoj. Fat të mbarë të gjithëve.