Ένα σούρουπο, η σύζυγός μου κι εγώ κοιτούσαμε το ηλιοβασίλεμα απ’ την ταράτσα μας και καθίσαμε μέχρι που εμφανίστηκαν τα αστέρια. Ως συνήθως ο Αποσπερίτης εμφανίστηκε πρώτος. Μετά από μία ώρα και κάτι, συνέχιζε να είναι το πιο λαμπερό φως στον ουρανό εκείνη την αφέγγαρη νύχτα, καθώς το δυνατό του φως τον έκανε ασυναγώνιστο.
Βέβαια ο Αποσπερίτης έχει ένα άδικο πλεονέκτημα, μια και στην πραγματικότητα πρόκειται για τον πλανήτη Αφροδίτη. Όπως και το φεγγάρι, δεν εκπέμπει φως αλλά απλά αντανακλά το φως απ’ τον ήλιο.
Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι αφού το φεγγάρι και η Αφροδίτη μπορούν και δείχνουν τόσο λαμπερά, ενώ η επιφάνειά τους είναι έρημη και από μόνα τους δεν έχουν φως, γιατί θα πρέπει να ανησυχώ εγώ για τον δικό μου πνευματικό συντελεστή αντανάκλασης — τον δικό μου βαθμό καλοσύνης ή ευσέβειας, όπως τα αντιλαμβάνομαι εγώ ή οι άλλοι. Στην πραγματικότητα το μόνο που έχω να κάνω είναι να βρίσκομαι στη θέση μου και να αντικατοπτρίζω το φως του Θεού όταν Αυτός το επιρρίπτει πάνω μου. Βέβαια η συνειδητοποίηση αυτή δεν μου δίνει την άδεια να κάνω ό,τι θέλω και να μετατραπώ σε έναν πνευματικό τσαπατσούλη, όμως είναι μεγάλη απελευθέρωση το να γνωρίζω ότι δεν πρέπει να προσπαθώ να δείχνω κάτι το οποίο δεν είμαι.
Αυτή η εμπειρία με έκανε να δω κάπως αλλιώς εκείνο το γνωστό εδάφιο της Βίβλου – «Τώρα βλέπουμε σαν μέσα από ένα θαμπό κάτοπτρο». 1 Αυτό πάντα το απέδιδα με τη δική μου αντίληψη στον Θεό και τις πνευματικές αλήθειες, τώρα όμως βλέπω πως ταιριάζει επίσης και στο πώς και οι άλλοι βλέπουν τον Θεό να αντικατοπτρίζεται σε μένα. Ανεξάρτητα απ’ το πόσο προσπαθώ εγώ ο ίδιος, δεν μπορώ να αλλάξω τη φύση μου περισσότερο απ’ όσο μπορεί ένας πλανήτης η ένα φεγγάρι να μεταμορφωθεί σε άστρο. Αυτή η μεταμόρφωση είναι κάτι που κάνει ο Θεός, καθώς ρίχνει το φως Του πάνω μου. Ίσως να μην είμαι η πιο λαμπερή σε αντανάκλαση επιφάνεια, όμως το δικό Του φως είναι αρκετά φωτεινό ώστε να με κάνει ένα απ’ τα δικά Του άστρα.
- Κορινθίους Α’ 13:12↑