Έχω μάθει πως υπάρχει μια γαλήνη
Αν και η καρδιά μου, μαζί με το κορμί μου πονά
Υπάρχει μια ανάπαυση για την ψυχή μου
Ώστε να μπορώ εγώ να πω, ότι «Όλα θα πάνε καλά»
Τραγουδούσα αυτά τα λόγια ξανά και ξανά, ελπίζοντας πως η επανάληψη αυτή, θα μου προσέφερε κάποια γαλήνη. Όμως δεν ένοιωσα κάτι τέτοιο να συμβαίνει. Η ψυχή μου προβληματιζόταν, ίσως και να ήταν τρομοκρατημένη. Πού είναι ο Θεός μέσα σ’ αυτό το χάος; Πού είναι ο Θεός μέσα σε όλη αυτή την αβεβαιότητα;
Είμαι βέβαιη πως ακουγόμουν ακριβώς όπως και οι μαθητές του Ιησού, όταν αυτοί βρέθηκαν μέσα σε εκείνη την καταιγίδα στη θάλασσα. Ο Ιησούς, ανενόχλητος απ’ την υφιστάμενη θύελλα, είχε γείρει το κεφάλι Του κάπου και κοιμόταν. Οι μαθητές Του τον ξύπνησαν λέγοντάς Του, «Κύριε, δεν σε νοιάζει που χανόμαστε;» Ο Ιησούς σηκώθηκε και είπε στη θάλασσα, «Σώπα, ησύχασε!» και καταλάγιασε η καταιγίδα και η θάλασσα ηρέμησε. Μετά απευθυνόμενος στους μαθητές Του τους είπε, «Γιατί είστε έτσι δειλοί; Πώς και δεν έχετε πίστη;» Ο Ιησούς δεν τους έκανε αυτή την ερώτηση επειδή οι μαθητές φοβόντουσαν την καταιγίδα, αλλά επειδή Τον είχαν ρωτήσει αν ο Ιησούς νοιαζόταν γι’ αυτούς ή όχι. 1
Και να σου κι εγώ με ακριβώς τους ίδιους φόβους: Δεν νοιάζεσαι Θεέ μου; Βλέπετε η ειρήνη μου και μερικές φορές και η ίδια μου η πίστη, είναι πολύ στενά συνδεδεμένες με το αν τα πράγματα πάνε όπως θα ήθελα εγώ να πάνε ή όχι.
Να μερικά πράγματα που αποστερούν την ειρήνη μου:
- Απώλεια, εκείνο το ισοπεδωτικό τέρας. Τείνω να ζω κάθε νέα απώλεια, μέσα απ’ το φίλτρο των προηγούμενων απωλειών και νοιώθω τον πόνο των παρελθόντων απωλειών μαζί με τον πιο πρόσφατο.
- Παράδοση. Τι αγώνα δίνουμε, όταν γνωρίζουμε ότι το θέλημα του Θεού αντίκειται στο δικό μας!
- Έλλειψη. Όταν υπάρχει κάτι που χρειάζομαι (ή και το θέλω) που δεν το έχω, μου είναι δύσκολο να νοιώσω μέσα μου ειρήνη.
Δεν ξέρω, ίσως και να μπορείτε να ταυτιστείτε με τα παραπάνω. Στην ουσία, νομίζω πως είναι αρκετά προφανές ότι αυτού του είδους οι καταστάσεις είναι εκείνες, όταν η ειρήνη δεν είναι η αναμενόμενη, που μοιάζει με το πώς θα προσμέναμε να φοβηθούμε στη μέση μιας μεγάλης καταιγίδας μέσα σε ένα μικρό πλοιάριο που πάει πέρα-δώθε στη θάλασσα. Τον Θεό δεν Τον ενοχλεί η τρομαγμένη μας αντίδραση, αφού ξέρει ότι η καταιγίδα τρομάζει, όμως μας λέει ότι ο Ιησούς είναι μαζί μας μέσα στο πλοιάριο και δεν χρειάζεται να αναρωτιόμαστε για το αν νοιάζεται ή όχι.
Όσον αφορά τον πόνο που νοιώθω μέσα μου, οφείλεται στο ότι χάσαμε ένα οικογενειακό μας μέλος ξαφνικά, και αυτό ήταν πολύ οδυνηρό. Επίσης ένα απ’ τα παιδιά μου αντιμετώπιζε κάποια σοβαρά προβλήματα υγείας, ενώ ένα άλλο έπρεπε να πάρει κάποιες πολύ δύσκολες αποφάσεις. Μερικές φορές νοιώθω πως δεν μπορώ να τα αντέξω όλα αυτά και η ειρήνη χάνεται από μέσα μου και όπως και οι απόστολοι, ρωτάω τον Θεό αν νοιάζεται για αυτά που περνώ.
Όμως, ένα πράγμα είναι σίγουρο, το ότι ο Ιησούς βρίσκεται μαζί μου μέσα στο δικό μου πλοιάριο και πως Αυτός, ναι, νοιάζεται. Ξαναδιάβασα εκείνη την ιστορία. Τραγούδησα ξανά και ξανά αυτό τον ίδιο υπέροχο ύμνο, επικαλούμενη να επέλθει ειρήνη μέσα μου και αυτή επήλθε.
- Δείτε Μάρκο 4:35-40.↑