Τι μπορείς να κάνεις όταν σε παρασύρουν οι θύελλες της ζωής, όταν οι αέρηδες και τα κύματα συντρίβουν τις ελπίδες σου και τα όνειρά σου, σε σημείο που να νοιώθεις λες και έχεις πέσει με δύναμη πάνω σε έναν τοίχο και δεν έχεις πουθενά να στραφείς;

Η ζωή μας φέρνει σε καταστάσεις που εμείς οι ίδιοι δεν επιλέγουμε να δώσουμε μια μάχη, όμως η μάχη επιλέγει εμάς! Τέτοιου είδους εμπειρίες συνήθως μας δίνουν την επιλογή — είτε να αγωνιστούμε για τη νίκη, για μια αχτίδα ελπίδας, την πίστη να υπερνικήσουμε ή να ενδώσουμε σε πικρία, κατάθλιψη, θυμό και απογοήτευση.

Πριν μερικά χρόνια, απ’ το πουθενά, ένας απ’ τους γιους μας διαγνώστηκε με λευχαιμία — ήταν ένα γεγονός που με συντάραξε συθέμελα. Μετά από σχεδόν δύο χρόνια χημειοθεραπείας, οι γιατροί συμπέραναν πως η θεραπεία δεν είχε αποτέλεσμα και ότι ο γιος μας θα έχανε τη μάχη ενάντια στη λευχαιμία. Του είχαν δώσει έξη βδομάδες ζωής και ήταν μόνον 16 χρονών.

«Με τον καιρό θα το ξεπεράσεις», μου είπαν κάποιοι. Άλλοι μου είπαν, «Να κάνεις θετικές σκέψεις». «Προσπάθησε να παραμείνεις απασχολημένη» ή «Βρες κάποιον να πεις τον πόνο σου».

Γνώριζα πως όλες αυτές οι συμβουλές ήταν καλοπροαίρετες, σύντομα όμως αντιλήφθηκα ότι με το να συνεχίσω τη ζωή μου με τον ίδιο ρυθμό, να εργάζομαι πιο σκληρά ή να προσπαθώ να αποκρύψω τα συναισθήματα μου κάπου στο πίσω μέρος του νου μου, δεν θα με βοηθούσε να το ξεπεράσω. Μόνον όταν παραδέχθηκα ότι δεν ήμουν αρκετά δυνατή να θεραπεύσω τον πόνο και να βάλω ένα τέλος στις ατελείωτες σκέψεις της ήττας, άρχισε να αναδύεται μια ελπίδα στον ορίζοντα της απόγνωσής μου.

Γονάτισα και ζήτησα απ’ τον Θεό να μου δώσει ένα απτό σχέδιο και μια στρατηγική για να με βοηθήσει να το ξεπεράσω. Κατόπιν όταν η ομίχλη διαλύθηκε, άρχισα να αντιγράφω υποσχέσεις απ’ τη Βίβλο στο ημερολόγιό μου και μερικές απ’ αυτές να τις επικολλώ πάνω στον καθρέπτη.

Πήρε κάποιο χρόνο, σύντομα όμως άρχισα να βιώνω το θεραπευτικό αποτέλεσμα του Λόγου του Θεού και άρχισα να βλέπω τα πράγματα από μια άλλη προοπτική. Η ελπίδα μου αναπτερώθηκε και άρχισα να ανακαλύπτω ευκαιρίες ακόμα και μέσα απ’ τις αντιξοότητες μου και τις απώλειες, τέτοιες όπως το δώρο της συμπόνιας για εκείνους που αντιμετώπιζαν κι αυτοί απώλεια. Πιστεύω πως αυτή η σκοτεινή κοιλάδα μέσα στην οποία βρέθηκα ή και μερικές άλλες, να ενδυνάμωσαν την πίστη μου και να με έφεραν ένα βήμα πιο κοντά στο να γίνω το άτομο εκείνο που σχεδίασε ο Θεός να γίνω.