Συχνά η γνώση μας όσον αφορά τον κόσμο που ζούμε, περιορίζεται απ’ αυτά που γνωρίζουμε, ενώ ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο διαμορφώνεται μέσα απ’ τις εμπειρίες μας — την κουλτούρα μας, τη μόρφωσή μας, την ανατροφή μας, την κοινωνικοοικονομική μας κατάσταση — καθώς επίσης και τις προσωπικές μας σχέσεις, τα πρότυπά μας και τις επιδιώξεις μας. Όταν βλέπουμε κάποιον άστεγο να κοιμάται σε μια είσοδο μιας οικίας ή μια γυναίκα να ζητά για βοήθεια και με δυσκολία αρθρώνει τις λέξεις της, τείνουμε να συγκρίνουμε την κατάστασή τους με τον τρόπο που βλέπουμε εμείς τον κόσμο. Ίσως να υποθέσουμε ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά με κάποιον που βρίσκεται στη θέση τους.
Για να πούμε την αλήθεια, η φτώχεια βάζει τους ανθρώπους σε έναν διαφορετικό κόσμο. Ο άστεγος που κοιμάται στην πυλωτή, ίσως να μην μπόρεσε να κοιμηθεί όλη νύχτα επειδή πρόσεχε τα λίγα του υπάρχοντα, ή η παραπάνω γυναίκα στην οποία αναφέρθηκα να έχει μια ασθένεια που επηρεάζει την ομιλία της.
Η Σελ Τόμσον γράφει, «Οι ανθρώπινες υπάρξεις σπάνια θα βγούνε απ’ τον δικό τους άνετο κύκλο, για να κατανοήσουν τις ανάγκες και τους φόβους των άλλων. Συχνά προβάλλουμε τις δικές μας σκέψεις και πιστεύω στους άλλους και κρίνουμε βάσει του πώς σκεπτόμαστε εμείς ότι θα ‘πρέπει’ να ζουν τη ζωή τους».
Κάποιος είχε προτείνει ότι για να κατανοήσουμε τους άλλους, θα πρέπει να περπατήσουμε ένα χιλιόμετρο με τα δικά τους παπούτσια. Όμως πώς μπορώ εγώ να περπατήσω φορώντας τα παπούτσια μιας μονάχης μητέρας που είναι άστεγη, άρρωστη, δίνει μάχη για να απεξαρτηθεί απ’ τα φάρμακα που της συνταγογραφούν, ενώ της έχουν πάρει τα παιδιά και τα έχουν βάλει σε μια ανάδοχη οικογένεια; Πώς θα μπορούσα εγώ να νοιώσω αυτά που αισθάνεται αυτή; Εγώ η ίδια, δεν μπορώ να περπατήσω με τα δικά της παπούτσια, θα μπορούσα όμως να την ρωτήσω αν θα ήθελε να συζητήσουμε, να μου πει την ιστορία της, να μου πει πως νοιώθει με τα παπούτσια που φοράει. Τότε ίσως να ωφεληθούμε και οι δύο μας.
Ο φίλος μου ο Κουεντίν υποφέρει από Πάρκινσον και έχει παραισθήσεις που τον τρομάζουν και τον δυσκολεύουν να ζήσει μια φυσιολογική ζωή. Όταν μετακόμισε σε ένα γηροκομείο, το προσωπικό εκεί κατάλαβε τα προβλήματά του και μια νοσοκόμα εξήγησε στον Κουεντίν, ότι κάποια εγκεφαλικά του κύτταρα του έστελναν λάθος σήματα. Αυτό έβαλε το σφάλμα εκεί που έπρεπε — στην ασθένεια που είχε και όχι στον ίδιο τον Κουεντίν.
Σε ένα συνέδριο για θέματα διανοητικής υγείας που παρακολούθησα κάποτε, ο ομιλητής είχε πει, «Μην λέτε, ‘Είναι σχιζοφρενής’, αλλά μάλλον ‘Πάσχει από σχιζοφρένεια’». Κατ’ αυτό τον τρόπο, έχω κι εγώ αρκετά θέματα υγείας, όμως δεν θέλω να με χαρακτηρίζουν απ’ αυτά. Δεν θέλω να με αναφέρουν, ως «η άρρωστη γυναίκα».
Αυτό το σκεπτικό δεν αλλάζει μόνο τα λόγια μας αλλά και τη συμπεριφορά μας. Μπορούμε άραγε να διαχωρίσουμε το άτομο, απ’ οποιαδήποτε κατάσταση τους πλήττει, είτε διανοητική, είτε εξάρτηση από ουσίες, είτε φτώχια, είτε κάποια ασθένεια; Μπορούμε να δούμε ποιος είναι το άτομο αυτό εσωτερικά και να τους φερθούμε με σεβασμό; Εάν κοιτάμε πέρα απ’ τα παρουσιαστικά ή τις εικασίες, θα έχουμε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε κάτι καλό, ίσως και όμορφο, μέσα από μια τραχεία ή απωθητική εξωτερική εμφάνιση.
Όταν ο σύζυγός μου κι εγώ αρχίσαμε να προσφέρουμε εθελοντικά τον χρόνο μας σε έναν τοπικό ξενώνα για άστεγους, όλες οι προκαθορισμένες μου αντιλήψεις χάθηκαν, καθώς έμαθα τους λόγους που εκείνη η μοναχή μητέρα ή εκείνος ο ηλικιωμένος άνδρας βρίσκονταν εκεί. Συχνά, μια συγκυρία από ατυχή συμβάντα τα οποία θα μπορούσαν να είχαν συμβεί στον καθένα, τους άφησαν στον δρόμο και χωρίς σπίτι για να ζήσουν ή κάποιον να τους πάρει μαζί του.
Όταν ρώτησα πρόσφατα κάποιον τι δουλειά έκανε, μου είπε ότι ήταν ορκωτός λογιστής, «τότε που ήμουν άνθρωπος». Αποδείχτηκε ότι στην ουσία ήταν προϊστάμενος σε ένα κυβερνητικό ελεγκτικό τομέα, πριν πέσει σε κατάθλιψη, κάτι που του στοίχισε τη δουλειά του και στην πορεία οτιδήποτε είχε και δεν είχε. Αφού έλαβε θεραπεία στο άσυλο, βρήκε μια άλλη εργασία και τώρα μένει και στο δικό του σπίτι ξανά.
Το προσωπικό στον ξενώνα αυτόν, απευθύνεται ευγενικά σε όσους κατοικούν εκεί και τους αποκαλούν ο Κύριος ή η Κυρία, ή η Δεσποινίς τάδε κτλ. Όταν δείχνουμε σεβασμό, αποδίδουμε αξιοπρέπεια. Η αξιοπρέπεια βοηθά τους ανθρώπους να δουν τον εαυτό τους με έναν πιο θετικό τρόπο και αυτό τους προσδίδει ελπίδα. Η ελπίδα δίνει τη θέληση να προσπαθήσεις και να συνεχίζεις να προσπαθείς. Κατ’ αυτό τον τρόπο, ο σεβασμός που δείχνουμε μπορεί να βοηθήσει κάποιον να ανακαλύψει μια νέα ζωή.
Οι σοβαρές παραισθήσεις που είχε ο Κουεντίν, ήταν αποτέλεσμα μιας λανθασμένης φαρμακευτικής αγωγής. Όταν η δόση ελαττώθηκε, αυτός σταμάτησε να βλέπει τόσα παράξενα γεγονότα να εξελίσσονται γύρω του. Δεν έχει πάψει να αντιμετωπίζει προκλήσεις, όμως στο γηροκομείο που μένει, τον καταλαβαίνουν και τον αποδέχονται γι’ αυτό που είναι — και αυτό τον κάνει ευτυχισμένο.
Μπορείς να δεχθείς την αγάπη και τη σωτηρία του Θεού με το κάνεις αυτή την απλή προσευχή:
Αγαπημένε μου Ιησού, πιστεύω ότι Εσύ με αγαπάς και ότι πέθανες για εμένα, ώστε να μπορέσω εγώ να ζήσω στον ουρανό για πάντα. Σε παρακαλώ, δώσε μου το δώρο Σου της σωτηρίας, γέμισέ με, με το Άγιο Σου Πνεύμα και βοήθησέ με να Σε γνωρίσω καλύτερα. Βοήθησέ με να μοιραστώ την αγάπη Σου με τους άλλους, ακόμα κι εκείνους που κανονικά δεν θα τους προσέγγιζα. Αμήν.