Όταν ήμουν μικρή, η μητέρα μου συνήθιζε να βάζει δίπλα στη ραπτομηχανή ρούχα για μπάλωμα, που τα περισσότερα ανήκαν σε εμάς τα παιδιά, και κάθε Σάββατο πρωί, υπομονετικά τα επιδιόρθωνε. Έχω πολλές χαρούμενες αναμνήσεις, όταν καθόμουν δίπλα της και μάθαινα απλή ραπτική και όταν έραβα ρουχαλάκια για τις κούκλες μου. Όμως το πιο σπουδαίο πράγμα που μου έμαθε, ήταν μια μέρα όταν είπε: “Η ζωή είναι σαν τα ρούχα που μπαλώνω κάθε εβδομάδα. Όταν κάτι δεν πάει καλά, το επιδιορθώνεις· μετά αν κάτι άλλο σκιστεί, το μπαλώνεις και έτσι η ζωή συνεχίζεται”.
Και όπως ήταν αναμενόμενο καθώς μεγάλωσα, έμαθα ότι η ζωή δεν είναι πάντα σαν ένα ολοκαίνουργιο ρούχο. Μερικές φορές σκίζεται και μερικές φορές ξηλώνεται ή χάνεται ένα κουμπί. Όμως όπως με δίδαξε η μητέρα μου, πρέπει να συνεχίζουμε να προσπαθούμε, ή να ζητάμε συγνώμη και να προσπαθούμε να φτιάξουμε το λάθος που κάναμε και να συγχωρούμε τις γκάφες των άλλων ή να τους βοηθάμε να διορθώσουν τα δικά τους χάλια.
Στις Παροιμίες 27:6 αναφέρει, “Οι πληγές του φίλου είναι πιστές· φιλήματα όμως εχθρών πολυάριθμα”. Όταν το πρωτοδιάβασα αυτό, σοκαρίστηκα. Νόμιζα ότι όταν είσαι φίλος σημαίνει ότι λες μόνο θετικά πράγματα και ποτέ δεν κριτικάρεις ούτε διορθώνεις κανέναν. Έμαθα ότι θα μπορούσα να έχω κέρδος με το να ακούω τις επιπλήξεις των ανθρώπων που ήξερα ότι με αγαπούσαν, όπως φίλοι με καλή πρόθεση, ο σύζυγός μου, τα αδέλφια μου και οι αδελφές μου και τα ίδια μου τα ενηλικιωμένα παιδιά.
Συνειδητοποίησα ότι για να μεγαλώσουμε πνευματικά χρειαζόμαστε να παίρνουμε από όλες τις πηγές και ότι θα πρέπει να προσέχουμε τις καλές συμβουλές, να τις μελετάμε για λίγο, αντί να τις αντικρούουμε από υπερηφάνεια. Μπορούμε επίσης να προσπαθούμε να συμβουλεύουμε τους αγαπημένους μας να μην συνεχίζουν σε ένα μονοπάτι που ξέρουμε από εμπειρία ότι θα τους οδηγήσει σε ήττα και θλίψη.
Στη διάρκεια της οδήγησης είναι πολύ πιο εύκολο να βλέπουμε τα φώτα των άλλων αυτοκινήτων αντί του δικού μας. Το ίδιο ισχύει και για τις δικές μας αδυναμίες και ελαττώματα. Οι πιστοί φίλοι θα μας βοηθήσουν να τα αντιληφθούμε και να βελτιωθούμε. Κατόπιν θα μεγαλώσουμε πνευματικά και θα έρθουμε πιο κοντά στο να γίνουμε αυτό που ο Θεός ξέρει ότι έχουμε τη δυνατότητα να γίνουμε. Επίσης θα αισθανθούμε πιο ευτυχισμένοι και πιο εκπληρωμένοι ενώ περνά ο καιρός, σαν να περνάμε τα διαγωνίσματα στο σχολείο και να πηγαίνουμε στην επόμενη τάξη.
Έτσι λοιπόν, όταν κάτι πάει στραβά, μην απελπίζεσαι. Υπάρχει πάντα χώρος για βελτίωση. Ο Θεός τα πάει περίφημα στις δεύτερες ευκαιρίες. Το πιο σημαντικό είναι να μαθαίνουμε από τα λάθη μας, να περνάμε τις τάξεις και να πηγαίνουμε μπροστά. Θυμηθείτε, όταν κάτι σκίζεται, συνήθως μπορεί να μπαλωθεί.