Diçka e çmuar ndodhi sot në shkollën e së dielës. Pasi i dhashë mësim klasës sime të fëmijëve më të vegjël, shkova të organizoja sesionin e pyetjeve dhe përgjigjeve me fëmijët më të mëdhenj.
Sot, ishin vetëm pesë vajza adoleshente të pranishme; të gjitha ishin mjaft të turpshme dhe të tërhequra. Për të marrë topin, shkuam rreth rrethit dhe ndamë atë që na pëlqente në lidhje me mësimin e ditës, që ishte lidhur me temën se si Zoti e do secilin prej nesh.
Një nga vajzat shpërtheu, “Ata thonë se unë jam e errët si djalli!” Një tjetër vajzë shtoi disa komente poshtëruese që kishte dëgjuar për flokët e saj. Biseda kërcënoi të merrte një kthesë negative kur besoj se Zoti më dha një vështrim se si Ai i sheh këto vajza. Papritur, ato më dukeshin kaq të bukura dhe të çmuara!
“Dua që secila prej jush të përsërisë pas meje: Unë jam një fëmijë i Zotit. Zoti mendon se jam e bukur. Unë nuk do t’i dëgjoj gjërat e këqija, që njerëzit e tjerë thonë, sepse Zoti më bëri pikërisht ashtu siç Ai donte që unë të isha.”
Të gjitha vajzat e përsëritën këtë me sytë që i shndrisnin dhe besimin në rritje. Një vajzë qeshi dhe tha: “Oh, ndihem shumë mirë tani! Unë do të shkoj në shtëpi, do të marr Biblën time dhe do të lexoj për dashurinë e Jezusit dhe kur të kem mbaruar, do ta mbyll librin dhe do të them, ‘Jezusi më do!'”
Shkolla jonë e së dielës është e vendosur në një lagje shumë të vështirë dhe unë nuk mendoj se ndonjë prej këtyre vajzave ka thënë ndonjëherë me sinqeritet se ato janë të bukura dhe se kanë rëndësi. Por atë ditë, Zoti na dha një mundësi për të hedhur dritë mbi gënjeshtrat që u ishin thënë, për të ndërtuar vetë-respektin dhe besimin e tyre dhe për ta përqendruar atë në diçka që nuk ndryshon kurrë: Atë.
Ato janë të bukura për Zotin. Edhe më shumë se kaq, ato kanë dashurinë e Tij. Ai më do. Ai të do. Ti je e bukur.