Një të hënë në mëngjes, rreth një orë në ditën e punës, kontrollova postën elektronike. “I trishtuar” ishte titulli i një mesazhi personal dhe e hapa atë, pasi më zgjoi kureshtjen. Fjala “E trishtueshme” nuk fillon as ta përshkruajë atë. Mësova se miku ynë Roi kishte vdekur papritur një ditë më parë. Ai kishte qenë duke bërë xhiro me biçikletë me gruan e tij të dielën pasdite, kur u bë viktimë e një aksidenti me makinë, shoferi i të cilit u arratis nga vendngjarja. Fjalët notuan para syve të mi dhe unë isha si në mjegull pjesën tjetër të ditës.
Atë mbrëmje, unë dhe burri im, Davidi, qëndruam së bashku pas darkës. “Mendoj se Roi nuk ka pengje”, i thashë atij, reflektimet tona ndërthuren me periudha të gjata heshtjeje. “Ai e jetoi jetën aq të plotë, me qëllim dhe pasion.” Frekuentonim të njëjtën kishë me Roin dhe familjen e tij për shumë vite para se ata të transferoheshin në një qytet të vogël. Në vitet e fundit, i kishim parë pak herë, por ishte tejet e thjeshtë ta vazhdoje miqësinë aty ku e kishim lënë, kur shtigjet tona kryqëzoheshin.
Kisha që Roi frekuentonte mirëpriste një kongregacion prej treqind vetash, por më vonë të enjten pasdite, një mijë njerëz u mblodhën për të nderuar jetën e Roin. Unë dhe Davidi u ulëm jashtë së bashku me qindra të tjerë, duke e parë meshën në një ekran. Djemtë e tij, dy adoleshentë dhe një në të njëzetat e hershme, folën për një baba të dashur, argëtues dhe të përkushtuar, ndërsa lexonin letrat e tyre të lamtumirës. Shoku i tij më i ngushtë foli për një njeri që nuk kishte marrëdhënie sipërfaqësore. “Nëse keni biseduar me Roin qoftë për pesë minuta, e keni konsideruar atë si mikun tuaj më të mirë”, tha ai dhe pjesa më e madhe e njerëzve të pranishëm konfirmoi fjalët e tij.
Projektuar në një ekran, shënime ngushëllimi nga vendi i tij i punës, nga pastorë të kishave të ndryshme dhe nga miqtë në komunitet vizatuan një pamje të njëtrajtshme të një njeriu autentik punëtor, argëtues, dashamirës, karakteri i të cilit goditi ekuilibri midis përulësisë dhe fuqisë, thjeshtësisë dhe mençurisë, së vërtetës dhe dashurisë. Me një aftësi hutuese për t’u akorduar dhe dhënë nga vetja, ai ishte mentor i shumë individëve dhe drejtoi ekipe, duke frymëzuar njerëzit me vizionin e tij. Pavarësisht nëse ishte një iniciativë për ndërtimin e kishës, një vendosmëri për të mbajtur në këmbë ekipin e hokejit të djalit të tij, ose një projekt për mbledhjen e fondeve për të dërguar fëmijë në kamp, ai udhëhoqi me besim se të gjitha gjërat ishin të mundshme.
E veja e Roit mbeti e palodhur, e hirshme përmes qindra takimesh me bashkëvajtuesit para dhe pas shërbimit. “Ai ishte mbështetje shumë e rëndësishme për bashkëshortin tim kur ishte pa punë dhe merrte vendime për të ardhmen e tij”, i thashë asaj e shkujdesur. “Ai ishte aq inkurajues, në një kohë kaq të vështirë, në një mënyrë që kishte vërtet rëndësi”.
Shtypur në program ishin fjalët nga 2 Timoteut 4:6–7: “Merreni ju përsipër. Po vdes, jeta ime ofrohet në altarin e Zotit. Kjo është gara e vetme që ia vlen të marrësh pjesë. Kam dhënë maksimumin deri në fund, kam besuar gjatë gjithë rrugës. Ajo që ka mbetur tani është britma, duartrokitjet e Zotit!”1 Në predikimin e tij, pastori krahasoi garën e apostullit Pal deri në fund dhe asaj të Roit. “Roi jetoi pa pengje,” tha ai, duke u dhënë jehonë mendimeve të pa dyshim shumicës prej nesh në ditët që i paraprinë funeralit. Besoj se të gjithë e kemi ndier nevojën për të marrë përgjegjësi, në një farë mënyre për të mbushur boshllëkun e lënë nga Roi. Për të marrë vrull dhe për të garuar më fort, për të jetuar më plotësisht, me më shumë qëllim.
Ndërsa bënin xhiro me biçikletë atë të dielë pasdite, Roi dhe gruaja e tij kaluan pranë shtëpisë që për pak do e kishin blerë kur u shpërngulën në qytet. Duke ngarë biçikletën para tij, ajo ktheu kokën pas dhe e pyeti: “Thua se duhet ta kishim zgjedhur këtë shtëpi, në fund të fundit?”
Disa minuta më vonë, ajo dëgjoi përplasjen dhe do të shihte burrin e saj në ajër, teksa kamioni largohej me shpejtësi. Disa minuta më vonë, ajo vrapoi tek ai dhe e kuptoi menjëherë që ai ishte larguar nga kjo jetë. Por në këtë moment kur ata po shijonin rrezet e diellit të një dite të bukur. “Jo, më pëlqen shtëpia jonë,” u përgjigj ai, të cilat do të ishin fjalët e tij të fundit. “Nuk jam penduar aspak”.
- 2 Timoteut 4: 6–7↑