Për historianët, faktet në lidhje me Jezusin janë po aq të përcaktuara dhe të dukshme sa ato të Jul Cezarit. Jo vetëm që gjejmë një portret të saktë të Tij në dokumentet e Dhiatës së Re, por dhjetëra dorëshkrime të lashta jobiblike konfirmojnë se Jezusi ishte një figurë e vërtetë historike që jetoi në Palestinë në pjesën e hershme të shekullit të parë.
Nëse ndonjë mbiemër do të përshkruante Jezusin, do të ishte “unik”. Mesazhi i tij ishte unik. Pretendimet që Ai bëri për Veten e Tij ishin unike. Mrekullitë e tij ishin unike. Dhe ndikimi që Ai ka pasur në botë është i patejkalueshëm nga asnjë tjetër.
Një aspekt shumë i shquar dhe pamohueshëm unik i jetës së Jezusit është se në kuptimin e plotë të fjalës qindra parashikime të hollësishme dhe profeci u bënë shumë shekuj para se të lindte, detaje specifike në lidhje me lindjen, jetën dhe vdekjen e Tij, që asnjë njeri i thjeshtë i vdekshëm nuk mund ta ketë përmbushur. Në Dhiatën e Vjetër, mbi 300 parashikime të tilla rreth “Mesisë” ose “Shpëtimtarit” mund të gjenden, të shkruara shekuj para se Jezusi të lindte.
Në vitin 750 para Krishtit, profeti Isaia profetizoi se “Prandaj vet Zoti do t’ju japë një shenjë: Ja, e virgjëra do të mbetet me barrë dhe do të lindë një fëmijë të cilin do ta quajë Emanuel” (Isaia 7:14). Shtatë shekuj e gjysmë më vonë, një virgjëreshë e re në Izrael, e quajtur Mari, u vizitua nga engjëlli Gabriel, i cili i tha asaj se do të lindte një djalë që do të quhej Emanuel, që do të thotë “Zoti me ne”.
Dhe Maria i tha engjëllit: ‘‘ Si do të ndodhë kjo, përderisa unë nuk kam kryer marrëdhënie me asnjë burrë?”. Dhe engjëlli duke u përgjigjur tha: “Fryma e Shenjtë do të vijë mbi ty dhe pushteti i Shumë të Lartit do të të mbulojë me hijen e vet; prandaj i shenjti që do të lindë do të quhet Bir i Zotit”. Luka 1:34–35
Kur Jezusi filloi punën e jetës së Tij, Ai shkoi kudo duke bërë mirë, duke ndihmuar njerëzit, duke dashur fëmijët, duke shëruar dhimbjet, duke forcuar trupat e lodhur dhe duke sjellë dashurinë e Zotit tek të gjithë ata që mundi. Ai jo vetëm që predikoi mesazhin e Tij, por e jetoi atë si një prej nesh. Ai jo vetëm që u shërbente nevojave shpirtërore të njerëzve, por kalonte shumë kohë duke u shërbyer nevojave të tyre fizike e materiale, duke i shëruar mrekullisht ata kur ishin të sëmurë, duke u dhënë shikim të verbërve, duke dëgjuar të shurdhrit, duke pastruar lebrozët dhe duke ringjallur të vdekurit. Ai ushqeu turmat kur ata ishin të uritur dhe bëri gjithçka që mundi për të ndarë jetën dhe dashurinë e Tij.
Pak para se të arrestohej dhe të kryqëzohej, duke e ditur se së shpejti do të ribashkohej me Atin e Tij qiellor, Jezusi u lut: “Tani, pra, më përlëvdo, o Atë, pranë teje, me lavdinë që unë e kisha pranë teje para se të bëhej bota.” (Gjoni 17:5).
Krijuesi i të gjitha gjërave e zhveshi me dëshirë Veten nga fuqia e Tij e pakufishme dhe u bë një foshnjë e vogël e pambrojtur. Ai e la fronin e Tij në qiell, ku engjëj të panumërt e adhuronin Atë, ku të gjitha forcat e universit ishin nën urdhrat e Tij dhe Ai zuri vendin e një shërbëtori. Ai u tall, u përqesh, u persekutua dhe në fund u vra nga ata që Ai erdhi të shpëtonte.
Bibla na thotë se Jezusi është “një kryeprift që preket nga ndjenja e dobësive tona, sepse ai u tundua në të gjitha gjërat ashtu si ne, por pa mëkat” (Hebrenjve 4:15). Imagjino! Biri i Zotit u bë në kuptimin e plotë të fjalës një qytetar i kësaj bote, një anëtar i njerëzimit në mënyrë që të na shpengojë me dashurinë e Tij, të sigurojë një shprehje të prekshme të dhembshurisë dhe shqetësimit të Tij dhe të na ndihmojë të kuptojmë të vërtetën e Tij.
Thellë në zemrat e tyre, shumica e njerëzve e dinë se diçka mungon në jetën e tyre. Nga pamja e jashtme duket sikur kanë gjithçka: para, pozitë, familje dhe miq, të gjitha gjërat që duhet t’i bëjnë ata të lumtur, por ata ende kanë një zbrazëti, një uri që asgjë nuk i kënaq. Jezusi tha se Ai është buka e jetës që do të përmbushë “urinë dhe etjen” e zemrës sonë (Gjoni 6:35). Vetmia, boshllëku dhe pakënaqësia, kaq të zakonshme për përvojën njerëzore, mund të zëvendësohen me paqe dhe gëzim të qëndrueshëm kur vijmë tek Ai.
Jezusi, jeta dhe mësimet e Tij janë universale. Zoti dërgoi Birin e Tij për t’u treguar të gjithë burrave dhe grave, të gjitha kombeve, të gjithë njerëzve, se si është Ai Vetë, për të na sjellë lirisht dashurinë dhe të vërtetën e Tij të madhe. Në Jezusin, e vetmja gjë e nevojshme për shpëtimin dhe shëlbimin e njerëzimit. Ndodhi në një mënyrë të papërsëritshme. Për këtë arsye ne mund të pretendojmë me siguri se për sëmundjen më të madhe të njerëzimit, ka vetëm një ilaç specifik, Jezusin.
Faktet historike në lidhje me Jezusin e Nazaretit s’mund të mohohen nga askush që i shqyrton ato seriozisht dhe me mendje të hapur. Në veçanti, s’ka asnjë arsye për të dyshuar se pas vdekjes së Tij ndodhi diçka e pabesueshme që transformoi grupin e Tij të vogël të ndjekësve të dëshpëruar në një grup dëshmitarësh që i gjithë persekutimi i Romës Perandorake nuk mund të ndalej. Të dëshpëruar dhe të dekurajuar, Zoti i tyre i kryqëzuar mizorisht nga armiqtë e Tij, këta dishepuj mendonin se shpresat e tyre kishin vdekur dhe ëndrrat e tyre ishin shkatërruar. Por tri ditë pas vdekjes së Jezusit, besimi i tyre u rigjallërua në një mënyrë kaq dramatike, saqë asnjë forcë mbi tokë nuk qe në gjendje ta shuante.
Dhiata e Re na tregon se Jezusi iu shfaq personalisht mbi 500 dëshmitarëve okularë pas ringjalljes së Tij (1 Korintasve 15:6). Ky ishte mesazhi kumbues që dishepujt e tij të parë shpallën me guxim në të gjithë botën, “Zoti e ringjalli prej së vdekurish!” (Veprat 13: 30).
Dhe ky grusht i përulur i ndjekësve të Tij fillestarë vazhdoi t’i tregonte gjithë botës lajmin e mirë se Zoti jo vetëm që dërgoi Birin e Tij në botë për të na mësuar të vërtetën e Tij dhe na tregoi dashurinë e Tij, por gjithashtu se Jezusi vuajti vdekjen për ne dhe pastaj u ngrit nga varri. Pra, ne që e dimë dhe besojmë në Të nuk kemi nevojë të kemi frikë nga vdekja përsëri, sepse kemi shpëtuar dhe në rrugën tonë drejt qiellit, falë Jezusit.