Tregohet një histori për William Gladstone (1809-1898), një i krishterë i famshëm që qe katër herë kryeministër i Anglisë dhe një nga udhëheqësit politikë më të shquar britanikë të viteve 1800. Ndërsa ngjiste shkallët e ndërtesës së parlamentit, ai shpesh ndalonte dhe ndante lajmin e mirë për Jezusin me djalin e vogël që shpërndante gazetat atje.
Por një ditë ndërsa ai dhe sekretarja e tij po shkonin në parlament, një tjetër shpërndarës gazetash nxitoi drejt tyre, duke bërtitur, “Të lutem, zotëri, djali që shet gazeta këtu u shtyp nga një karrocë dje, dhe ai është lënduar rëndë. Ai do të vdesë dhe po të kërkon të vish dhe ta fusësh brenda.” Kryeministri e pyeti, “Çfarë do të thuash, ‘ta fus brenda’?” Djaloshi u përgjigj: “Ti e di, ta fusësh në parajsë!”
Megjithatë, sekretari i Gladstonit protestoi: “Nuk ke kohë të vizitosh një shitës gazetash që po vdes! Ti e di se sa e rëndësishme është fjalimi yt. Mund të ndryshojë rrjedhën e historisë.”
Gladstone hezitoi vetëm një moment, pastaj tha, “Një shpirt i pavdekshëm vlen më shumë se fjalimi im në parlament.” Kështu që ai shkoi te çardaku i vogël, ku shitësi i gazetave ishte i shtrirë dhe duke vdekur në një tapet të ashpër në qoshe. Me lotët që i rridhnin në fytyrë, Gladstoni e udhëhoqi djalin në një lutje për të pranuar Jezusin si Zotin dhe Shpëtimtarin e tij. Djaloshi pa fytyrën e njeriut të madh dhe pëshpëriti, “E dija që do të vije. Faleminderit që më fute brenda.” Pastaj ai mbylli sytë dhe shkoi të ishte me Jezusin.
Ti dhe unë mund të mos jemi pjesë e një trupi diplomatik tokësor, por pavarësisht se kush jemi ose nga jemi, nëse kemi Jezusin, jemi të thirrur të jemi ambasadorët e Tij. Jezusi tha, “Ashtu si Ati më ka dërguar mua, edhe unë po ju dërgoj ju” (Gjoni 20:21), dhe apostulli Pal shkroi, “Ne jemi ambasadorët e Krishtit; Perëndia e bën apelin e tij nëpërmjet nesh” (2 Korintasve 5:20). Le të jemi të gjithë besnikë ndaj thirrjes sonë për të sjellë ungjillin dhe dashurinë e Krishtit tek sa më shumë njerëz që të mundemi.