Them se e kuptova

Hipa në avionin që do të më çonte në shtëpi nga një vizitë në Toronto, Kanada. Një zotëri erdhi dhe u ul në sediljen pranë meje, duke folur në iPhone-in e tij. E njoha theksin e tij të Afrikës së Jugut, pasi kisha marrë pjesë në një konferencë atje vitin e kaluar.

Shumë shpejt, unë dhe Andru u angazhuam në një bisedë entuziast që zgjati për pjesën tjetër të fluturimit. Ai kishte shumë histori për të treguar dhe unë kryesisht dëgjoja. Zbulova se ai kishte përvojë në ndërtimin e skuadrave të aventurave në natyrë. Për disa vite, puna e tij përfshinte marrjen e ekipeve të bashkëpunëtorëve, shpesh drejtues, në udhëtime aventureske në pyjet e Afrikës së Jugut, një përvojë që, në kuptimin e plotë të fjalës, do t’i çonte ata në kufijtë e tyre.

Andru qeshte kur më tregonte me detaje mbi dilemat e ndryshme, gjëegjëzat dhe sfidat që ai organizonte për zyrtarët jashtë në natyrë. Ndërsa hasnin situata ku ata ishin fizikisht të sfiduar, të testuar emocionalisht dhe të frikësuar, ata do të fillonin të bëheshin njerëz të ndryshëm, njerëz që kishin fituar perspektiva të reja dhe kuptonin gjëra për veten dhe kolegët e tyre që nuk i kishin parë ose kuptuar më parë. Kur ktheheshn në shtëpi, shumica e tyre ktheheshin për të punuar me çështjet e rëndësishme të zgjidhura.

Kjo më dukej si një perspektivë interesante, të mësoja gjëra të reja për veten dhe kolegët e mi duke testuar kufijtë e mi. Gjithashtu mendova se sa bukur duhet të ketë qenë të jesh në pozicionin e tij, jo vetëm për aventurën e të qenit në vende interesante dhe emocionuese, por për mundësinë për të parë të tjerët të përjetojnë epifanitë dhe transformimet.

Nuk ndodh çdo ditë që të flas me dikë si Andru, dhe mendova se mund të merrja mendim dhe disa këshilla të shkëlqyera bazuar në vitet e tij të përvojës në punën me njerëzit nga një kënd kaq interesant.

“Në të gjitha vitet tuaja të punës,” pyeta, “çfarë do të thonit se ka qenë çështja ose problemi më i zakonshëm që duhej të zgjidhej midis këtyre grupeve të njerëzve?”

“Komunikimi. Problemi ka qenë gati gjithmonë komunikimi ”.

“Për shkak se njerëzit që punojnë së bashku nuk flasin me njëri-tjetrin mjaftueshëm?”

“Flasin shumë! Ajo që thuajse askush nuk bën është të dëgjojë ”.

Ky ishte një moment Aha! për mua. Tingëllonte mjaft e njohur, edhe pse e di që nuk jam aq i mirë në dëgjim sa duhet të jem. Thashë më parë se më së shumti dëgjoja gjatë bisedës sonë, por kjo ishte sepse doja të dëgjoja historitë e Andrus. Në rrethana të tjera, megjithatë, nuk mendoj se mund të them aq shumë për veten time.

Andru vazhdoi të tregonte se si komunikimi nuk është komunikim nëse njerëzit nuk e kuptojnë njëri-tjetrin. Më shpesh se jo, njerëzit mendojnë se kanë komunikuar sepse kanë thënë atë që ndienin se duhej thënë, ose kanë shkruar atë që ndienin se duhej shkruar, por në realitet, ata nuk kanë asnjë të dhënë nëse personi tjetër i kuptonte, apo jo. Shumë shpesh, personi tjetër do të ketë një ide krejtësisht të ndryshme nga ajo që ka menduar komunikuesi.

Për të zbuluar nëse keni komunikuar në mënyrë efektive ose keni kuptuar se çfarë komunikonte dikush tjetër, bëni pyetje dhe, e morët me mend, dëgjojeni!

Jo shumë kohë më parë dëgjova një fjalim nga Peter Kreeft, “Një gjë e nevojshme”, që ndërtoi mësimin tim të ri të dëgjimit. Ai me mençuri tha, “Jo shumë njerëz mund të jenë spikër të mëdhenj. Të gjithë mund të jemi dëgjues të mirë ”. Them se ndonjëherë përpiqem shumë për të qenë një spikër i mirë dhe harroj se shumica e kohës thjesht nuk është ajo që njerëzit duan ose kanë nevojë.

Kreeft gjithashtu tha, “Kur dëgjojmë njëri-tjetrin, kjo është e rrallë, është e veçantë. Gjithmonë ndodh diçka kur i dëgjon.” Unë kam disa kujtime të kohëve kur zbulova diçka të mahnitshme nga akti i thjeshtë i qetësisë dhe dëgjimit. Për fat të keq, ato janë relativisht të pakta. Mund të kisha pasur edhe shumë të tjera.

Unë nuk e di se një rezolutë gjatë gjithë jetës për të dëgjuar më shumë është realiste, por unë tani jam duke u përpjekur për t’u përqëndruar në gjetjen e njerëzve për të dëgjuar. Pse do të doja të kufizoja veten në atë që është në mendjen time kur mund të fitoj njohuri nga shumë mendje – duke përfshirë, veçanërisht, mendjen e Zotit.

Diçka tjetër sapo më erdhi në lidhje me bukurinë e të dëgjuarit: Ka kohë në jetën tonë dhe tani është një kohë e tillë në timen, kur ne nuk ndiejmë se kemi shumë për të dhënë. Po luftojmë, ndoshta ndihemi edhe pak të humbur. Duam të ndihmojmë të tjerët, por çfarë mund të themi që është e sigurt se do të na ndihmojë? E po, ndoshta ka situata kur nuk mund të themi asgjë që do të na ndihmonte. Por të gjithë duan të dëgjohen dhe të kuptohen. Nëse arrij të të dëgjoj, do të kem gjithmonë diçka të vyer për të të dhënë. Më shumë gjasa, kjo do të jetë më e vlerësuar se çdo gjë që unë mund të them.